اسباب بازی های خطرناک برای کودکان

 

کودکان به کمک اسباب‌بازی‌ها به‌طور غیرمستقیم آموزش‌ می‌بینند و حوادثی که دور و برشان می‌گذرد را به نوعی در این بازی‌ها تجربه می‌کنند.

با وجود این و با همه تاکیدی که کارشناسان بر تاثیرپذیری کودکان از چنین وسایلی دارند، در کشور ما هنوز هم اسباب‌بازی به‌عنوان یک وسیله لوکس، تزئینی و بی‌اهمیت تلقی می‌شود.

با این حال شاید شما از معدود والدینی باشید که وقتی قصد انتخاب اسباب‌بازی دارید، می‌خواهید بدانید چه معیارهایی برای خرید یک اسباب‌بازی مناسب برای کودکتان وجود دارد یا به عبارت دیگر، وسیله‌ای که کودکتان بیشتر اوقاتش را با آن پر می‌کند تا چه حد برای او مفید خواهد بود و آیا می‌تواند برای سلامت جسم و روان او مضر هم باشد؟

«امروزه استاندارد اسباب‌بازی‌ها توجه تمامی کشورها را به‌خود مشغول کرده است. این استانداردها دائما به روز می‌شود و آزمایش‌های زیادی روی آنها انجام می‌شود. در ایران، 3سال پیش موضوع استاندارد اسباب‌بازی به‌طور جدی مطرح شد. قبل از آن نیز مؤسسه استاندارد از آخرین استانداردهای اسباب‌بازی که کشور استرالیا تهیه کرده بود، استفاده کرد که در نتیجه این قانون مؤسسه استاندارد باید هم اسباب‌بازی‌های داخلی را زیرنظر می‌گرفت که مهر استاندارد دارند یا نه و هم اسباب‌بازی‌های وارداتی که کنترل کیفی آنها محرز شده باشد.» این جملات را محمدحسین فر‌جو، دبیر ستاد شورای نظارت بر اسباب‌بازی می‌گوید و ادامه می‌دهد: «در آزمایشگاه تست‌های مختلفی روی این اسباب‌بازی‌ها انجام می‌شود حتی از لحاظ به کار بردن رنگ و مواد این اقلام آزمایش می‌شوند و اگر میزان استفاده از این مواد از حد استاندارد بالاتر باشد از ورود آنها جلوگیری می‌شود.»

با این اوصاف، هر از گاهی هشدارهایی از سوی متخصصان اعلام می‌شود مبنی بر اینکه بعضی‌انواع اسباب‌بازی‌ موجود در بازار خطرناکند و باید از آنها پرهیز کرد. مثل همین چند هفته پیش که یک متخصص چشم نسبت به خطرات استفاده از اسباب‌بازی‌های لیزری هشدار داد. 

پرتوهای خطرناک

البته بحث وجود لیزر و ایمنی آن برای کودک در بعضی از اسباب‌بازی‌ها در حال حاضر از مسائلی است که کارشناسان نظرات مختلفی در مورد آن دارند. در حالی که تعدادی از چشم‌پزشکان معتقدند این لیزرها خطری برای چشم کودک ندارند چون از نوع لیزرهای کم‌توان هستند، یک متخصص لیزر در این مورد معتقد است که این لیزرها اگر به‌مدت زیادی به چشم تابانده شوند و به دفعات زیادی تکرار شوند، اثرات مخربی روی چشم می‌گذارند.دکتر رضا فکرآزاد در ادامه می‌گوید: «حتی اگر این لیزرها هیچ ضرری نداشته باشند، بهتر است به کودکانمان آموزش بدهیم که این پرتوها را مستقیما به چشم نتابانند. درست است که این اشعه در حد چند میلی وات و جزو لیزرهای کم‌توان است ولی شدتش بالاست.

شما حتی وقتی چند ثانیه داخل یک لامپ نگاه می‌کنید و بعد روی خود را بر‌می‌گردانید، تاثیر آن تا مدتی روی شبکیه چشم می‌ماند؛  با اینکه نور یک لامپ آن‌قدر شدت ندارد. در حالی که گروه مورد نظر ما یعنی بچه‌ها جزو گروه‌های پرخطر هستند و تاثیر این اشعه‌ها روی چشم آنها می‌تواند بسیار مخرب و برگشت‌‌‌ناپذیر باشد.»

وی با بیان اینکه بیشتر قسمت شبکیه که سلول‌های بینایی در آن قرار دارد دچار آسیب می‌شود، می‌گوید: «این لیزرها 4خصوصیت عمده دارند؛ تک‌رنگند، تک‌فازند، واگرا نیستند و شدت بالایی دارند. اگرچه تاکنون مورد خاصی از این آسیب‌ها مشاهده نشده ولی چون تعداد آنها در جامعه زیاد است بهتر است جانب احتیاط در نظر گرفته شود.»در مقابل، محمدحسین فر‌جو با اشاره به اینکه در بخشی از اسباب‌بازی‌ها مثل تفنگ‌ها از لیزرهایی برای نشانه‌گیری بهتر استفاده شده، می‌گوید: «از ورود این اسباب‌بازی‌ها جلوگیری شده ولی بعضی از وسایل که دارای پرتوی لیزرند و به‌عنوان اسباب‌بازی نیستند به‌عنوان سرگرمی استفاده می‌شوند که می‌توانند آسیب‌های جدی برای کودک به همراه داشته باشند.»البته به گفته کارشناسان آزمایشگاه ایمنی کودکان در مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی، لیزرهای به کار رفته در اسباب‌بازی کودکان از نوع لیزرهای باشدت پایین هستند که برای کودک نمی‌توانند آسیب‌‌زا باشند.

مونا نامجو، یکی از کارشناسان این آزمایشگاه در مورد این لیزرها می‌گوید: «در بحث استاندارد اسباب‌بازی‌های الکتریکی نوع لیزر به کار رفته بررسی می‌شود. این لیزر‌ها در 4سطح هستند. نوعی لیزر LED که لیزر سطح یک است اصلا خطری ندارد و دارای شدت پایین است و فقط این سطح از لیزر قابل استفاده در اسباب‌بازی کودکان است.» 

استانداردهای تعریف شده

در مورد نحوه به کار بردن استانداردهای تعیین شده برای تایید کردن یک اسباب‌بازی سالم، کارشناس آزمایشگاه ایمنی کودک می‌گوید: «ما اسباب‌بازی‌ها را براساس استاندارد جنرال ملی و بین‌المللی بررسی می‌کنیم.

این استانداردها فعلا براساس ایمنی، اسباب‌بازی‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهند و از لحاظ کیفی هنوز استانداردی وارد نشده است. آزمون‌های این استانداردها براساس رفتار کودک شبیه‌سازی شده است؛ یعنی رفتارهای درست که سازنده اسباب‌بازی آنها را پیش‌بینی کرده و رفتارهای نادرست که از طرف تولید‌کننده پیش‌بینی نشده‌اند؛ مثل پرت‌کردن، شکستن و... . بعد از انجام این آزمون‌ها اسباب بازی دیگر نباید برای کودک خطراتی از قبیل تیزبودن‌، سرعت بالا‌، احتمال خفگی یا جراحات چشمی داشته باشد.»

مونا نامجو در مورد موارد کاربرد این استانداردها می‌گوید: «درخصوص عنصرهای سنگین در اسباب‌بازی نیز این استانداردها به کار می‌رود. مواد به کار رفته در اسباب‌بازی چون با بدن کودک ممکن است تماس داشته باشند، اولا باید نو بوده و عاری از هرگونه آلودگی یا مواد بازیافتی باشند، دوم اینکه عناصر سمی و سنگین نباید در آن وجود داشته باشند. از نظر بعد الکتریکی این اسباب‌بازی‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند که هیچ‌گونه حرارت بالا  یا احتمال برق‌گرفتگی نداشته باشند.»

به گفته او در بحث استاندارد، نشانه‌های هشداری روی کالا بسیار مهم است چون با رشد سن، توانایی‌های حسی- حرکتی کودک هم رشد می‌کند و این برای والدین که اسباب بازی را خریداری می‌کنند بسیار مهم است.  

منبع: همشهری

کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان: ناشر برگزیده سال

 

انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در چهارمین سال پیاپی به‌عنوان ناشر برتر سال معرّفی شد.
اختتامیه‌ی بیست و چهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران عصر شنبه ۲۴ اردیبهشت برگزار شد. در این مراسم، انتشارات کانون در حوزه‌ی ناشران کودک و نوجوان به‌عنوان ناشر برتر سال ۸۹ در بخش ناشران وابسته به نهادهای دولتی و عمومی معرّفی شد.
هیأت داوران بیست‌وچهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، انتشارات کانون را به‌دلیل آثار تألیفی، کیفیت آثار از نظر رعایت اصول فنی چاپ، داشتن آثار برتر از جشنواره‌های علمی و فرهنگی کشور، استفاده از تصویرگری داخلی با رویکرد بومی و ملی شایسته‌ی عنوانِ ناشر برتر سال ۸۹ دانست.
این جایزه را حمید‌رضا شاه‌آبادی معاون تولید کانون از دست مسوولان حاضر در مراسم دریافت کرد.
امسال کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با ارایه ۶۵۰ عنوان کتاب شامل ۲۵۰ عنوان کتاب جدید و ۴۰۰ عنوان کتاب تجدید چاپی در بیست و چهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران حضور فعالی داشت و غرفه‌ی کانون با استقبال بازدید کنندگان روبرو شد. 

منبع:هدهد

برای پایین آوردن تب کودک از آب سرد استفاده نکنید!

استفاده از آب سرد در پاشویه کردن کودک برای پایین آوردن دمای بدن او در هنگام تب، باعث انقباض عروق پوست شده و منجر می‌شود تا خون کمتری زیر پوست جریان پیدا کرده بنابراین تبادل گرمایی بین خون و پوست کاهش می‌یابد.

 
دکتر «سید مجتبی تولیت» متخصص اطفال با بیان مطلب فوق گفت: بسیاری از کودکان به تب‌های ویروسی مبتلا می‌شوند، در این صورت تنها لازم است داغی بدن کاهش یابد. بنابراین تب زیر ۳۸ درجه مشکلی برای کودک ایجاد نمی‌کند زیرا کمی تب برای از بین بردن ویروس‌ها لازم است اما به دلیل آنکه تب بالا خطر تشنج دارد باید آن را کنترل کرد.

 
وی در ادامه افزود: استفاده از آب سرد در پایین آوردن تب کودک باعث انقباض عروق پوست شده و منجر می‌شود تا خون کمتری زیر پوست جریان پیدا کند. بنابراین این مسئله تبادل گرمایی بین خون و پوست را کاهش می‌دهد و برعکس آب گرم عروق پوست را گشاد کرده و خون بیشتری را به پوست می‌رساند و زمانی که خون داغ ، آب روی پوست را بخار کند گرما از بدن گرفته می‌شود.

 
دکتر تولیت در خصوص روش اشتباه استفاده از پاشویه گفت: غالبا خانواده‌ها گمان می‌کنند برای پایین آوردن دمای بدن نوزادی که تب دارد باید پاهای کودک را در داخل آب قرار دهند اما باید دانست کودکان در موقع شب اکثرا دست و پای سردی دارند و اصلا نباید دست و پای سرد آنها را شست و شو داد.

 
وی در خصوص شیوه درست پایین آوردن دمای بدن گفت: دست خشک خود را روی سر و بدن کودک قرار داده و باید آبی که می خواهیم به این منظور استفاده کنیم با دمای طبیعی بدن یک اندازه باشد سپس دست خود یا تکه‌ای پارچه را در آب قرار داده و بعد روی محل‌های داغ بدن بیمار می گذاریم و تا زمانی که آب پارچه در اثر تب خشک شود صبر می‌کنیم و سپس مجددا دست خود را روی بدن یا سر کودک گذاشته و در صورت داغ بودن بدن، بازهم این عمل را تکرار می کنیم 

منبع:  سایت پزشکان ایران

مفهوم عشق در سینمای کودک و نوجوان ایران

 

سایت خبری سیما فیلم 

منوچهر اکبرلو  

روان شناسان بر مفهوم «دلبستگی» تاکید فراوان دارند. از جمله «بالبی» معتقد است که نیاز دلبستگی یکی از نیازهای نخستین کودک (مانند تغذیه) است. این نیاز از نظر او نقشی اساسی در تحول شخصیت فرد دارد. کودک به تدریج در دوران رشد، رفتارهایی را نشان می دهد که نشانگر این نیاز هستند. رفتارهایی همچون لبخند زدن، خواستن، سعی در ایجاد تماس، جابه جا شدن و... که هدف همه آنها تجسس نزدیک شدن با چهره ای است که کودک به آن دلبسته است. بدیهی است که در دوره های مختلف، این رفتار تنوع می یابد. از سوی دیگر، کودکان با مفاهیم نه به صورت تجریدی، که به صورت عینی وملموس روبه رو می شوند.
درک تجریدی از حدود 12 سالگی به بعد است که اتفاق می افتد. یعنی زمانی که دوره هوش انتزاعی یا عملیات منطق صوری است. بنابراین او مفاهیم را با آدم ها، موجودات و رویدادهای اطراف ارتباط می دهد تا قادر شود آن ها را درک کند.( برای مطالعه بیشتر این بحث، نک: روان شناسی ژنتیک، دکتر محمود منصور، نشر ترمه.)
هدف این نوشتار ارایه تعریف پیشنهادی برای مفهوم عشق نیست. این نوشتار مفهوم «دلبستگی» را با توضیحی که پیش از این آمد در نظر می گیرد و با توجه به نکته درک عینی کودکان از این مفهوم، به مرور آن در سینمای کودک و نوجوان ایران می پردازد.  

مرور فیلم ها
از فیلم های آغازین سینمای کودک و نوجوان آغاز می کنیم. از «سفر» (عباس کیارستمی). نوجوان فیلم در حد شیفتگی تمایل دارد در استادیوم آزادی حضور داشته باشد. او (زمانه ساخت فیلم را در نظر بگیرید) فقط با شنیدن و در نهایت دیدن چند تصویر از این ورزشگاه، کعبه آمال خود را حضور در آن می داند. او برای رسیدن به این هدف، از خانه می گریزد و راهی تهران می شود. گیریم با تحمل تمام مصائب، به آن جا می رسد؛ لکن در رویای شیرینی فرو می رود و زمانی به دنیای واقعیات بازمی گردد که مسابقه پایان یافته و جز رقص ورق پاره ها چیز دیگری روی سکوهای ورزشگاه قابل تماشا نیست.
فیلم دیگر سال های آغازین کانون پرورش فکری در دهه 50، «هفت تیرهای چوبی» (شاپور قریب) است. با ورود تلویزیون به یک شهرستان دور، همه چیز تغییر می یابد. کودکان و نوجوانان حالا آرمانشهر خود را در تقلید از وسترن ها و فیلم های رزمی می یابند. در این میان، شخصیت اصلی نوجوان فیلم، (همچون الگوی همان فیلم ها) دلبسته دخترک همسایه می شود و او را می رباید تا به چنگش آورد.
«حسن کچل» (علی حاتمی) که در اصل برای مخاطب بزرگسال ساخته می شود، اما به دلیل استفاده و وفاداری کامل به الگوهای افسانه های آشنا و نیز بهره گیری از عناصر لازم برای سینمای کودک و نوجوان، تخیل، فانتزی، موسیقی، نوع بازی ها، به کارگیری زبان شعر و... همچون قصه گویی افسانه هاست. گیریم که داستان عشق حسن کچل به دختر محبوبش از جنس نیازهای کودکان نیست؛ اما به دلیل آشنایی کودک و نوجوان به دلبستگی رایج در افسانه ها بین شخصیت فقیر، تحقیر شده اما سرانجام پیروز و شاهزاده خانم، با مفهوم ارائه شده غریبه نیست.
این سوی انقلاب اسلامی، فیلم بسیار پرفروش «کلاه قرمزی و پسرخاله» (ایرج طهماسب) را داریم که دلبستگی کلاه قرمزی به آقای مجری و کوشش وی برای جلب محبت آقای مجری، محور رویدادهای فیلم را تشکیل می دهد. به ویژه آن که در می یابد حرف های محبت آمیز آقای مجری نه اختصاصا برای کلاه قرمزی بلکه خطاب به همه بچه ها بوده است. جالب آن که بی توجهی آغازین آقای مجری به سبب مشکلی است که در امر ازدواج او رخ داده است.  

در فیلم «پاتال و آرزوهای کوچک»، موجودی فضایی از راه می رسد و آرزوهای کودکان را برآورده می سازد. این فیلم از الگوی فیلم فوق العاده «ای تی» در اظهار علاقه کودکان به موجودی از دیگرجا، استفاده می کند. وحید، نوجوان اول این فیلم آرزو دارد که جایگاه پدر را داشته باشد. رسیدن به این آرزو، با کمک پاتال، تعادل موجود را بر هم می زند و سرانجام کودکان به واقع بینی می رسند و با درک تفاوت دنیای بزرگسالان و کودکان، آرزوی بازگشت به دوران کودکی را از پاتال درخواست می کنند.
این اظهار علاقه به قرار دادن خود در جایگاه بزرگترها، در فیلم «شهر در دست بچه ها» تکرار می شود.
در «خانه دوست کجاست» (عباس کیارستمی) شاهد دوستی دو کودک هستیم. دوستی ای که در قالب تلاش بی وقفه یکی از آن دو برای رساندن دفتر تکلیف دیگری نمود می یابد. گیریم که بزرگترهای فیلم، هیچ گاه قادر به درک عمق این دوستی نیستند.
فیلم «سفر جادویی» (ابوالحسن داوودی) نیز نشانگر علاقه و دغدغه همیشگی برای حضور در جایگاه بزرگترهاست. محور فیلم، تناقض همیشگی محبت و ستیز پدر و پسر است.
«پرنده کوچک خوشبختی»(پوران درخشنده) نیز بر محور رابطه عاطفی یک معلم مدرسه ناشنوایان با دختر ناشنوایی است که به سبب حادثه ای ناگوار درکودکی، قدرت تکلم را از دست داده است. و البته ناگفته نماند که هدف اصلی فیلم، مخاطب بزرگسال است.
«گلنار» (کامبوزیا پرتوی) از الگوی آشنای مادر گمشده بهره می گیرد. گلنار در جست وجوی دستمال به جا مانده از مادر دچار مشکل می شود. در این فیلم حیوانات همدم او می شوند.
فیلم «بادکنک سفید» (جعفر پناهی) برگسستگی عاطفی تاکید دارد. هیچ کس از بزرگترها حاضر نیست که او را در رسیدن به پول از دست داده یاری برساند مگر بادکنک فروشی که در نهایت از راه می رسد و کام او را شیرین می کند.
«پسر مریم» (حمید جبلی) به رابطه رحمان، نوجوان اذان گوی روستا با کشیش ده، می پردازد. گیریم که این رابطه، مانند بسیاری فیلم های «به بهانه کودک ونوجوان» به منظور مفهوم مورد توجه بزرگسالان یعنی تعامل مذاهب شکل می گیرد.
«باشو غریبه کوچک» (بهرام بیضایی) که الزاما فقط برای مخاطب کودک و نوجوان ساخته نشده، به عشق عمیق «باشو» و مادرش می پردازد. «باشو» فقط زمانی «نایی» را می پذیرد که او را در جایگاه مادر قرار می دهد.
ارتباط عاطفی دختر و پسر فیلم «بازی بزرگان» (کامبوزیا پرتوی) نیز از یک ویژگی مشترک سرچشمه می گیرد. این که فاقد خانه و خانواده اند و این فقدان، تنهایی را رقم می زند. و آن ارتباط می تواند تعادلی برای سرگردانی آنان ایجاد کند. نوجوانان گریزان از خانه در فیلم «لنگرگاه» (کیومرث پوراحمد) نیز به سبب آرزوهای مشترک، گریز از خانه را بر می گزینند. اما از جایی که مصادیق شان از آرزوها متفاوت می شود، راه شان و دوستی شان نیز گسسته می شود.
ارتباط دو نوجوان فیلم «نیاز» (علیرضا داوودنژاد) از تنفر آغاز می شود؛ اما به دلیل شرایط مشترک، این رابطه تغییر شکل می یابد.
در «مهر مادری» (کمال تبریزی) نیز گریز کودک فیلم از زن مددکار، به شیفتگی در برابر او تبدیل می شود. گویی که تجلی مادر آرمانی خود را در او می بیند.
این تنفر و تبدیلش به محبت در فیلم «پشت پرده مه» (پرویز شیخ طادی) نیز تکرار می شود. کودک فیلم، معلم روستا را آدمی متخاصم می پندارد که گویی قرار است آرامش زندگی او و مادرش را بر هم بزند. لکن در انتها او را مکمل زندگی خود و مادرش در نظر می آورد.
داستان «بی بی چلچله» (کیومرث پوراحمد) بر اساس اتفاقاتی شکل می گیرد که به دلبستگی نوجوان فیلم با مردی میان سال ختم می شود.
«ترکش های صلح» (علی شاه حاتمی)، داستان دو نوجوان است که به کار جمع آوری ضایعات جنگی مشغول اند. در این میان، آرزوها و احساسات مشترک بین آن ها رابطه ای عاطفی ایجاد می کند.
«چوری» (جواد اردکانی) داستان اشتیاق دخترک پنج ساله ای به جوجه ای است که خریده است. درمان پای آسیب دیده جوجه، تمام دنیای ذهنی کودک را اشغال می کند.
در فیلم «زمانی برای مستی اسب ها» (بهمن قبادی) که برای مخاطب بزرگسال ساخته شده، شاهد ارتباط عمیق خواهر و برادر برای ادامه حیات در گرداب فقر هستیم. اوج این دلبستگی، فراتر از کارهای سخت و پر مشقت پسر، آن است که خواهر برای نجات دیگر برادر ناتوان جسمی خود انجام می دهد.
فیلم «مثلث آبی» (هادی صابر) تصویرگر آرزوی نوجوانی است که آرمان خود را در زمین فوتبال می یابد. و این که خود را به قهرمان مورد علاقه اش نزدیک کند: دوستی عمیق او و قهرمانش، محور اتفاقات فیلم است.
فیلم های «جهیزیه برای رباب» (سیامک شایقی) «بچه های آسمان» و «بدوک» (مجید مجیدی) و «به خاطر هانیه» (کیومرث پوراحمد) جملگی بر اساس تلاش های نوجوانی شکل می گیرند که همه چیز را در ایثار برای خواهر خود می بیند.
تنفر نوجوان فیلم «پدر» (مجید مجیدی) و «سرخی سیب کال» (محمدعلی طالبی) نیز به اظهار علاقه او به همسر جدید مادرش تبدیل می شود.
کودک فیلم «رنگ خدا» (مجید مجیدی) نیز که می پندارد هیچ کس او را دوست نمی دارد، به مکاشفه با طبیعت می پردازد. مکاشفه ای که پدر، پدر درگیر در فقر، آن را در نمی یابد.
دلتنگی دخترک فیلم «بهشت باران» (مجتبی فرآورده) از دوری از پدر، عامل حرکت او و جست وجوهای اوست.
«زیران» (فرهاد مهران فر) روایت معلم زن روستایی است که عشق به کودکان روستا، او را در مقابل مقاومت خانواده کودکان، پایدار نگاه می دارد.
در فیلم «مسافر جنوب» (پرویز شهبازی) شاهد ارتباط نوجوانی با یک زن مسن در طول سفر با قطار هستیم.
در فیلم بزرگسالانه «سکوت» (محسن مخملباف) نیز دوستی پاک یک دخترک با پسری نابینا روایت می شود.
سفر ناگزیر یک کودک و یک سرباز در فیلمی به همین نام یعنی «کودک و سرباز» (سیدرضا میرکریمی) رابطه ای عمیق بین یک کودک بزهکار و سرباز مجری قانون ایجاد می کند.
فیلم «بال های سپید» (مهدی هاشمی) نیز شرح اشتیاق نوجوان هنرجویی است که شیفته پیرمردی تعزیه خوان می شود.
معلم جوان فیلم «ماجراهای اینترنتی» (حسین قناعت) نیز روایت سراپا شوق و اشتیاق نسبت به کودکان روستاست.
در فیلم بزرگسالانه «فرش باد» (کمال تبریزی) پسر اصفهانی میزبان، شیفته دختر ژاپنی مهمان می شود. این شیفتگی در فیلم بزرگسالانه «درخت گلابی» (داریوش مهرجویی) نیز تکرار می شود.
و اما بخش مجزای این نوشتار به فیلم هایی اختصاص دارد که به عشق، به مفهوم عرفی آن در جامعه، می پردازند. به عشق های پاک دوران نوجوانی که گاه دامنه اش گسترده می شود و به بحران می رسد.
در «دختری با کفش های کتانی» (رسول صدرعاملی) نوجوانی می کوشد از دوران وابستگی نوجوانی فراتر رود. اما در می یابد که فراتر از آن، باید با بسیاری واقعیات جدی رو به رو شود. یکی از آن ها، رابطه او با پسر جوانی است که به سادگی گسسته می شود.
فیلم دیگر «صدرعاملی» یعنی «من، ترانه، 15 سال دارم» نیز به پیامدهای فاجعه بار ناشی از عشق های دوره نوجوانی که به ازدواج در سنین پایین ختم می شود، می پردازد. از عشق های پاکی که درمسیر خامی به تباهی می انجامد.
فیلم «مصائب شیرین» (علیرضا داوودنژاد) به رابطه سرشار از سوء تفاهم و عدم درک متقابل والدین و نوجوان ها نسبت به این عشق های پاک نوجوانی می پردازد.
دیگر فیلم «داوودنژاد» یعنی «بچه های بد» در بخشی ازمضامین خود، از سطحی ترین سوء تعبیر نسبت به عشق (یعنی ارضای تمنیات جنسی) سخن می گوید.
ویژگی فیلم های سالیان اخیر سینمای نوجوان در آن است که قهرمان نوجوان فیلم، رسیدن به درک از دنیای پیش رو (یعنی دنیای بزرگسالان) را نه با سفری در طبیعت، بلکه با پرتاب شدن در بطن اجتماع خشمگین و درگیر شدن صریح با مفهوم عشق زمینی تجربه می کند. آن گونه که در فیلم هایی چون «دیشب باباتو دیدم آیدا» (رسول صدرعاملی) و «تقاطع»(ابوالحسن داوودی) شاهد آن هستیم.  

سخن آخر
بحث مفهوم «عشق در سینمای کودک و نوجوان» را آغاز کردیم. بحثی که پژوهش جامعی را نیاز می کند. پژوهشی که ضمن تشریح مفاهیم مختلف «عشق» (و واژه های نزدیک و مرتبط ) و نیز بیان ویژگی های روانی و عاطفی کودکان و نوجوانان را (به تفکیک) در رودر رویی با این مفهوم دربرداشته باشد. مفهومی که با بدفهمی ها، گاه به تابو تبدیل شده است.
کار دیگری که در این پژوهش باید انجام گیرد، تفکیک فیلم های «درباره کودک و نوجوان» با فیلم های «با محوریت شخصیت کودک و نوجوان» و نیز فیلم های «به بهانه کودک و نوجوان» است. تحلیل کامل روایت و شخصیت های این فیلم ها ما را به شناخت بنیادینی از «مفهوم عشق در سینمای کودک و نوجوان» خواهد رساند. تا آن زمان، این نوشتار را به عنوان مدخلی بر بحث، پذیرا باشید.  

منبع: سیما فیلم نیوز

خواب کودک

دکتر نسرین براهنی متخصص کودکان ونوزادان
کی کجا می خوابه؟

این مسئله که فرزندتان کجا بخوابد به شما بستگی دارد و هر تصمیمی مزایا و معایب خاص خود را دارد. نوزاد می‌تواند در اتاق خواب شما یا  اتاق خودش، بر روی تخت شما و یا تخت خودش بخوابد. فراموش نکنید که در مواقعی که شما یا همسرتان خیلی خسته هستید و یا در اثر مصرف داروی خاصی دچار خواب آلودگی شده‌اید نباید نوزادتان را با خود بخوابانید. کودک شما ممکن است  همزمان با بزرگتر شدن، از روشی به روش دیگر تغییر سلیقه دهد.

بیشتر پدر و مادرها دوست دارند که نوزاد مخصوصا اگر شیرمادرخوار باشد، در هفته‌های اول پس از تولد در همان اتاق خودشان بخوابد. چرا که در این صورت نوزاد می‌تواند بدون آشفتگی خواب خود و پدر و مادر در تمام طول شب شیر بخورد. زمانی که فواصل تغذیه نوزاد بیشتر می‌شود، می‌توان او را در اتاق خودش خواباند و برای اطمینان بیشتر می‌توان وسایل سمعی نیز در اتاق او قرار داد.

از معایب هم اتاقی نوزاد با شما این است که نوزادان معمولا هنگام خواب پرسروصدا هستند و این کار باعث بی‌خوابی شما می‌شود. حتی اگر نوزادتان در اتاق شما ولی روی تخت خودش نیز باشد بزودی بلافاصله پس از بیدار شدن متوجه می‌شود که شما نیز در همان اتاق‌ هستید و این امر موجب می‌شود که نادیده گرفتن گریه‌های او غیرممکن شود. تصمیم‌گیری برای تعیین مقطع زمانی خاص در مورد جدا کردن اتاق کودک، کار دشواری است و شما می‌توانید این کار را برای زمانی برنامه‌ریزی کنید که فواصل تغذیه او هر چهار ساعت شده است و نتیجه این کار را ملاحظه کنید.

همان‌طور که ذکر شد بیشتر مادرانی که نوزادشان را با شیر خود تغذیه می‌کنند، ترجیح می‌دهند که در هفته‌های اول تولد برای راحتی بیشتر نوزاد و استراحت خودشان، نوزاد را با خود بخوابانند. با این حال اگر شما بعد از هفته‌های اول نیز فرزندتان را با خود بخوابانید، باید خودتان را  آماده کنید که تا چندین سال تختخواب خود را با فرزندتان شریک شوید. هنگامی که فرزندتان یاد می‌گیرد که تختخواب شما را به عنوان محل خواب خود بشناسد که این کار احتمالا در طول سه ماه اول زندگی صورت می‌گیرد، جدا کردن و قانع کردن او برای خوابیدن در جای دیگر کار بسیار دشواری خواهد بود. هر اندازه که خوابیدن کودک با شما طولانی‌تر شود، عادت دادن او به تختخواب خودش دشوارتر خواهد بود. در صورت عدم موافقت همسرتان با خوابیدن کودک در کنار شما، تداوم این کار موجب بروز تنش در روابط شما می‌شود.

 چگونه فرزندتان را بخوابانید؟

در اینجا دو سوال اساسی در مورد خواب کودک وجود دارد. اولین سوال این است که چگونه می‌توان کودک را عادت داد که بخودی خود بخوابد؟ و سوال دوم این است که کودک در طول شب چند ساعت می‌تواند بطور متوالی بخوابد؟ خوابیدن مهارتی است که کودک می‌آموزد و در این مورد می‌توان آموزش‌های زیادی داد ولی برای کمک به تداوم خواب کودک در طول شب، کار چندانی نمی‌توان انجام داد. علاوه بر این در طول ماه اول، نحوه خواب کودک تا حدودی به تغذیه او با شیر مادر و یا شیر خشک بستگی دارد چرا که کودکان شیرمادرخوار دفعات بیشتری برای شیر خوردن بیدار می‌شوند. (به جدول مراجعه فرمایید.)

یادگیری نحوه به خواب رفتن در برخی از شیرخواران آسان‌تر از دیگر شیرخواران صورت می‌گیرد. نوزادان عادات خوب و بد را فوق العاده سریع یاد می‌گیرند ولی این عادات را می‌توان تغییر داد. نکته اساسی این است که آموزش‌های مربوط به خوابیدن فرزندتان بایستی مداوم و پیوسته باشد و بخاطر داشته باشید که هر اندازه زمان طولانی‌تری عادت‌های کودک به حال خود رها کنید، تغییر آنها دشوارتر خواهد بود. ممکن است لازم باشد که کودک قبل از بخواب رفتن، ابتدا گریه کند اما نگران نباشید این کار بخشی از روند آموزشی است.

اهمیت برنامه روزانه زمان خواب

بسیاری از متخصصین خواب معتقدند که آموزش بخواب رفتن به نوزاد کمک می‌کند تا برنامه روزانه زمان خواب را برقرار کند‌. این آموزش کودک را قادر می سازد تا نشانه‌هایی را تشخیص دهد که به او نشان می‌دهند که زمان خواب (چرت روز یا خواب شب) فرا رسیده است. برقراری برنامه روزانه خواب برای نوزاد هرگز زود نیست حتی اگر تلاش‌های شما در حوالی سه ماهگی ظاهر شوند.

هدف از برقراری برنامه روزانه، علاوه بر ارائه نشانه‌هایی به کودک دال بر فرا رسیدن زمان خواب، آرام کردن و کمک به تخلیه باد شکم وی نیز می‌باشد. سعی کنید فرزندتان را حمام کنید و لباس‌هایی بجز آنچه هنگام روز بر تن داشت به او بپوشانید. کودک را در همان اتاقی که می‌خوابد شیر دهید (که باید روشنایی ضعیفی داشته باشد)، او را محکم در آغوش بگیرید و در تختخوابش قرار دهید. در انجام مراحل فوق معطل نشوید. کل این روند از حمام کردن تا خواباندن نباید بیش از 45 دقیقه طول بکشد.

برقراری آرامش زمان خواب  

برخی از والدین دوست دارند که بعد از حمام کردن به صورت بخشی از برنامه روزانه، فرزندشان را با روغن ماساژ دهند. اکثر پدر و مادرها متوجه می‌شوند که کودک با بوی آشنای یک پارچه نرم که هنگام تغذیه استفاده می‌شود یا با اسباب‌بازی خاصی آرام می‌شوند. برخی دیگر متوجه می‌شوند که پستانک برای بخواب رفتن فرزندشان مفید است. کاری که شما باید از آن اجتناب کنید این است که در انتهای روز با کودک بازی و او را تحریک کنید. بخش نهایی برنامه روزانه این است که فرزند شما باید هنگام گذاشتن وی در رختخواب بیدار باشد تا بتواند این علامت اصلی خوابیدن را بشناسد.

کودکی که قبلا در جای دیگری بخواب رفته است اگر در تخت خود بیدار شود ممکن است وحشت‌زده شود چرا که نمی‌تواند بلافاصله محلی را که در آنجاست، بشناسد. بنابراین اگرچه خواباندن کودک در خارج از تختخواب در هفته های اول کار خوبی است ولی با بزرگ‌تر شدن وی بایستی از این کار خودداری کنید تاتبدیل به عادت نشود.  

منبع: دنیای کودک تبریز

"خشونت علیه کودکان" موضوع جایزه رسانه ای یونیسف

 

یونیسف که یکی از بخش های اصلی فعالیتش تلاش برای اجرای پیمان نامه حقوق کودک است، امسال موضوع "خشونت علیه کودکان"را برای "جایزه ی رسانه ای در زمینه حقوق کودک" برگزیده است.

این جایزه به گزارش‌های برتر درباره وضعیت و مسائل کودکان در خاورمیانه و شمال آفریقا تعلق می‌گیرد و در شش رشته تلویزیون، رادیو، مطبوعات، عکس، آن لاین (وب سایت ها) و کاریکاتور برگزار می شود. شرکت در این مسابقه محدودیت سنی ندارد و نوجوانان هم می توانند در آن شرکت کنند.
در این مسابقه آثاری شانس برنده شدن دارند که از اصول روزنامه‌نگاری پیروی کرده باشند یعنی از بیان روشن، دقیق و بی‌طرف برخوردار باشند، بر پایه ی "اصول گزارش مبتنی بر اخلاق در مورد کودکان" نوشته شده باشند و پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک در آن ها در نظر گرفته شده باشد.
دیگر معیارهای گزینش داوران بیان دقیق و در پیوند بودن با موضوع گزارش، کیفیت و بدیع بودن رویکرد روزنامه‌نگارانه، عمق و درستی گزارش تحقیقی، تلاش برای بیان داستان یا داستان‌های خبری، رعایت بی‌طرفی، تاثیرات مثبت بالقوه گزارش یا گزارش‌ها است. پیشنهاد راه حل در گزارش یا برنامه نیز یک امتیاز به شمار می رود.
یونیسف از شرکت کنندگان خواسته است که انگیزه خود را از حضور در این مسابقه و شیوه ی تهیه گزارش خود را در قالب نامه ای به همراه "فرم شرکت در مسابقه" پیش از ٢٩ تیر ماه ١٣٩٠ به دفتر یونیسف در ایران بفرستند.
نام برندگان این مسابقه در آبان ماه ١٣٩٠ در گردهمایی منطقه‌ای رسانه‌ها اعلام خواهد شد.
موضوع این مسابقه در سال ٢٠٠٩، "ارتقای سلامت و تغییر رفتار در خاورمیانه و شمال آفریقا" و سال ٢٠١٠ "حقوق کودکان" بود. 

منبع: یونیسف به نقل از کتابک

ترس در کودکان

 

مقدمه

بسیاری از والدین با مشکلاتی از قبیل ترس کودک از حیوانات ، ترس از تاریکی ، ترس از غریبه‌ها و... مواجه می‌شوند و واقعا نمی‌دانند که چگونه رفتاری باید در مقابل این ترس‌ها داشته باشند. خیلی از آنها تلاش زیاد می‌کنند تا به کودک خود نشان دهند که ترس او موردی ندارد و هیچ جای ترس وجود ندارد. اما گویا هر چه بیشتر تلاش می‌کنند کودکشان در ترس خود مصمم‌تر می‌شود. در برخورد با چنین ترس‌هایی والدین در اولین گام باید دلایل آنرا مشخص کنند. برخی از این ترس‌ها طبیعی بوده و لازم نیست والدین حساسیت زیادی در مورد آنها نشان دهند و برخی بنا به دلایلی رخ می‌دهند که لازم است در رفع این ترس‌ها مورد توجه قرار گیرند.

علل ترس در کودکان

اینکه چرا کودکان می‌ترسند مورد توجه بسیاری از صاحبنظران رشد کودک و روانشناسان بوده است. برخی از محققان عوامل زیستی را به عنوان علت برخی از ترس‌ها عنوان کرده‌اند و برخی دیگر عوامل روان شناختی، عوامل خانوادگی و سایر عوامل را مطرح کرده‌اند. در برخی اوقات ترسی که کودک از خود نشان می‌دهد به یک نیاز روانی ارتباط دارد. مثلا کودکی که ترس از مدرسه را نشان می‌دهد ممکن است از لحاظ روانی وابستگی زیادی به پدر یا مادر خود داشته باشد و ترس او در واقع ریشه در این وابستگی او دارد.

گاهی اوقات یک تغییر در شیوه زندگی مثل تغییر محل سکونت ، جدا شدن از والدین و... به صورت ترس از تاریکی ، ترس از حیوانات و غیره خود را نشان می‌دهد. بنابراین می‌توان گفت برخی از ترس‌های مشخص و معین کودک می‌تواند ریشه‌های روانشناختی داشته باشد و مستقیما با موضوع آن ترس مرتبط نباشد. در برخی اوقات این خانواده است که مشکل ترس را در کودک بوجود می‌آورد. ممکن است کودک ترس از یک مساله خاصی را در محیط خانواده یاد گرفته باشد. مثلا مادری که از عنکبوت می‌ترسد این ترس خود را به کودک منتقل می‌کند. این اتفاق بر اساس فرایند یادگیری صورت می‌پذیرد. بطوری که والدین در آموزش اکثر رفتارها به عنوان الگو و سرمشق کودک هستند.

کودکی که نیاز به احساس امنیت دارد با مشاهده رفتار و حالات والدین و خانواده خود شروع به شناسائی محیط ها و موقعیت‌های امن از ناامن می‌نماید. و در این راستا کاملا متکی بر آنهاست. بنابراین آنچه رفتار مادر نشان می‌دهد برای او الگو و اساس رفتارش است. کودک با مشاهده رفتارهای مختلف می‌آموزد که چه چیزی ترسناک است و چه چیزی ترسناک نیست. گاهی اوقات ترس کودک ناشی از شیوه های زیستی غلط والدین است. والدینی که برای وادار کردن کودک به انجام کاری او را تهدید می‌کنند و یا از چیزی می‌ترسانند. مثلا مادر به کودک خود می‌گوید اگر شلوغی کنی می‌روم و دیگر بر نمی‌گردم. یا برای وادار کردن به او خوردن دارو او را از آمپول می‌ترساند. فشار روانی که به این طریق والدین به کودکان خود وارد می‌کنند ، می‌تواند به صورت ترس‌های مختلف خود را بروز دهد. در کودکان ناراحتی‌ها و اضطراب‌های روانی اغلب با مواردی از قبیل ترس و... مشخص می‌شوند.

از جمله عوامل دیگر شرایطی است که کودک در محیط پیرامون ممکن است با آنها مواجه شود، مثل دیدن تصادف دو اتومبیل و دزد و... همینطور است تماشای فیلم‌های ترسناک و وحشت انگیز که با تاثیری که روی قدرت تخیل کودک می‌گذارد موجب وسعت یافتن این صحنه‌ها و شاخ و برگ داده شدن آنها در ذهن کودک می‌شود و ترس و وحشت زیادی را در کودک ایجاد می کند.  

چه نوع ترس‌ها به توجه و درمان نیاز دارند؟

در وهله اول باید به سن کودک توجه داشت. برخی از ترس‌ها در سنین خاصی طبیعی‌تر هستند. بنابراین اگر چنین ترس‌هایی بیش از دو سال دوام داشته باشند حتما به توجه و درمان نیاز دارند. اصولا یک ترس عادی نباید چنین مدت زمانی طول بکشد و گاه بدون نیاز به مداخلات درمانی به تدریج کاهش پیدا کرده و بالاخره از بین می‌رود. همینطور برای تشخیص ترس‌های غیر عادی باید به نوع ترس نیز توجه داشت.

هر چند گاهی اوقات کودکان از چیزی می‌ترسند ولی این ترس چندان وحشت‌زا نیست و مشکل خاصی در عملکرد روزانه کودک ایجاد نمی‌کند و واکنش ترس در او چندان شدید و ناهنجار نیست. اما زمانیکه نوع ترس کودک غیر عادی است و نیاز به مداخلات درمانی دارد واکنش کودک به عامل ترس بسیار شدید است. کودک بسیار وحشت زده می‌شود و رفتارهایی از خود نشان می‌دهد که اغلب خارج از کنترل دیگران است.  

برای درمان ترس در کودکان چه باید کرد؟

روان شناسان برای کاهش ترس‌های کودکان راههای زیادی را توصیه می‌کنند. آنها در وهله اول به والدین توصیه می‌کنند که در رفع مشکل کودک عجولانه عمل نکنند. تعجیل و شتابزدگی آنها در کاهش ترس کودک می‌تواند به جای درمان ، اضطراب و ترس او را افزایش دهد. این ترس معمولا بتدریج از بین می‌رود و لازم است والدین با خونسردی و آرامش اقدام به کاهش این ترس‌ها نمایند. توصیه بعدی روان شناسان این است که هرگز کودکان را به خاطر ترسی که دارند تحقیر و سرزنش نکنیم. هر چند دلیل ترس از نظر ما بزرگترها کاملا غیر منطقی و نامعقول به نظر می‌رسد اما خود کودک چنین احساسی ندارد و نمی‌تواند غیر منطقی بودن ترس خود را درک کند و سرزنش به او کمکی نخواهد کرد.

حتی زمانیکه کودک تحت نظر یک متخصص یا روان شناس درمان می‌شود، اگر عامل اصلی ایجاد کننده ترس هنوز حضور داشته باشد چندان فایده‌ای نخواهد کرد. مثلا زمانیکه خود مادر از تاریکی می‌ترسد، هر چند کودک حمایت‌ها و درمان‌هایی را از روان‌شناس و مشاور خود دریافت می‌کند، اما الگویی که در خانه از رفتار مادر می‌پذیرد الگویی قویتر است که نتایج یک درمان ثمر بخش را از بین می‌برد. بنابراین لازم است علل اساسی ترس کشف و مرتفع شوند.

بازی موقعیت مناسبی است که ترس کودک را از بین ببریم. مثلا کودکی که از آمپول می‌ترسد، می‌توانیم یک بازی خوب ترتیب بدهیم که در آن کودک آمپول زدن را تمرین کند. در مراحل دیگر می‌توان از روشهای خاص رفتار سازمانی که توسط روانشناسان استفاده می‌شود بهره جست. با مراجعه به یک روانشناس و درمان‌های رفتاری او می‌توان اقدام به حل مشکل کودک نمود.  

سخن آخر

پدیده ترس هر چند که یک غریزه طبیعی است که در انسان از همان بدو تولد وجود دارد، اما هر گاه به دلیل تغییراتی که در شدت و نوع آن بوجود می‌آید از حالت عادی خارج می‌شود. این ترس‌ها تحت عنوان ترس‌های مرضی شناخته می‌شوند که هم کودک و هم اطرافیان او را آزار می‌دهند توصیه‌های مناسب روان‌شناسان و استفاده از مداخلات رفتاری در این راستا می‌تواند سودمند باشد.   

منبع:  رشد شبکه ملی مدارس

شب ادراری کودکان

 

چرا بچه ها رختخواب خود را خیس می کنند؟

خیلی از بچه ها تا سن ۵ سالگی خود، حتی بالاتر رختخواب خود را خیس می کنند.در اغلب موارد، علت جسمانی است و یک خطا و گناه از بچه نیست.مثانه بچه ممکن است خیلی کوچک باشد.

ویا میزان ادراری که در خلال شب تولید می شود آنقدر زیاد باشد که مثانه نتواند آن را نگه دارد.در نتیجه مثانه پر می شود قبل از اینکه شب به سر آید.

برخی بچه ها خواب های عمیق تری دارند یا زمان بیشتری طول مکشد که کنترل مثانه را یاد بگیرند.بچه ها رختخواب خود را به عمد خیس نمی کنند.

خیس کردن رختخواب یک مشکل پزشکی است، نه یک مشکل رفتاری. سرزنش و تنبیه کمکی به بچه در خشک نگه داشتن خود نمی کند.

شب ادراری ممکن است امری جاری در یک خانواده باشد. اگر هر دو والدین مانند فرزندان شب ادراری دارند، بچه آنها احتمالا مشکل مشابه را دارد.

اگر فقط یکی از والدین تاریخچه شب ادراری را دارد، بچه حدود ۵۰-۵۰ شانس داشتن مشکل را دارد. برخی بچه رختخواب خود را خیس می کنند حتی اگر والدین چنین کاری را قبلا نداشته اند.

خیس کردن رختخواب ممکن است به علت یک عفونت یا بیماری عصبی باشد.کودکان با بیماری عصب اغلب در روز هم خود را خیس می کنند.

بچه ای که برای چند ماه یا حتی سال خشک بماند ممکن است به خیس کردن مجدد برگردد.علت ممکن است استرس های هیجانی باشد، مانند از دست دادن یک چیز دوست داشتنی، مشکلات در مدرسه، یک برادر و خواهر جدید، یا حتی تعلیم و آموزش خیلی زود.

چطور می توانیم در خشک نگه داشتن بچه خود کمک کنیم؟

پاسخ فوق العاده ساده است. قبل از خواب به بچه ها نوشیدنی ندهید. از دادن نوشیدنی های حاوی کافئین، مانند کولا یا چای خودداری کنید.این نوشابه ها تولید ادرار را زیاد می کنند.به بچه خود یک نوشیدنی با غذای اصلی بدهید.برای او شرح دهید که آن آخرین نوشیدنی خواهد بود که قبل از رفتن به رختخواب می نوشد.مطمئن شوید که بچه شما قبل از رفتن به رختخواب از دستشویی استفاده کند.خیلی از بچه ها ممکن است هنوز رختخواب را خیس کنند ولی این قدم ها برای شروع بود.

بچه شما ممکن است احساس بدی در مورد خیس کردن رختخواب داشته باشد. به بچه خود اجازه دهید که بداند که او مقصر نیست. به او کمک کنید که ملحفه های خیس را برداشته و در ماشین لباسشویی بریزد، اما این را به عنوان تنبیه نسازید.حمایت کننده باشید.فرزند خود را برای شب های خشک تحسین کنید.

شکیبا باشید. بیشتر بچه ها از خیس کردن رختخواب خارج می شوند. برخی بچه ها زمان بیشتری نسبت به دیگران طول می کشد.

آیا باید فرزند خود را به یک دکتر برد؟

اگر بچه شما کمتر از ۵ سال دارد، در مورد خیس کردن رختخواب نگران نباشید. بچه های زیادی تا سن ۷ سالگی شب ها خشک نمی مانند،بیشتر بچه ها زودتر به مرحله خشک بودن می رسند. یک فقره خیس کردن نبایستی موجب زنگ خطر باشد، حتی در یک کودک بزرگتر.

اگر کودک شما ۷ساله یا بزرگتر است و بیش از ۲ تا۳ بار در هفته رختخواب را خیس می کند، پزشک قادر به کمک است. اگر هر دو شب و روز خیس کردن بعد از سن ۵ سالگی اتفاق افتد، فرزند شما باید یک پزشک را ملاقات کند قبل از سن ۷ سالگی 

پزشک سئوالاتی در مورد سلامت فرزند شما و مشکلات خیس کردن خواهد پرسید. از فرزند شما خواسته خواهد شد که یک نمونه ادرار بدهد.پزشک نمونه ادرار را برای عائم عفونت نگاه می کند. با آزمایش واکنش ها در ساق ها و پاها ، پزشک می تواند برای صدمات عصبی چک کند.بعضی اوقات خیس کردن رختخواب می تواند علامتی از بیماری قند(دیابت) باشد، وضعیتی که موجب ادرار مکرر می شود.

اگر بچه شما یک عفونت دارد، پزشک می تواند دارو تجویز کند.در بیشتر موارد، پزشک در می یابد که کودک سالم و سلامت است. اگر کودک شما اساسا سالم باشد، تنوعی از راه ها در دسترس است برای کمک به بچه شما در راه توقف خیس کردن خود.

چه درمان هایی می تواند کمک به فرزند شما در جهت خشک ماندن کند؟

در مورد راه های کمک کننده با پزشک خود صحبت کنید، انتخاب های زیادی موجود است. به فرزند خود اجازه دهید انتخاب کند کدام یکی را امتحان کند.

تربیت مثانه

تربیت مثانه کمک به بچه شما می کند که ادرار را طولانی تر نگه دارد.بنویسید که در چه زمان هایی بچه شما در طول روز ادرار می کند. بعد زمان های بین رفتن به توالت را بیرون آورید. بعد از یک یا دو روز، فرزند خود را وادار به سعی در انتظار به مدت ۱۵ دقیقه اضافی قبل از استفاده از دستشویی کنید.

اگر بچه شما معمولا در ساعت ۳۰/۳ دقیقه از دستشویی استفاده می کند او را وادار کنید تا ۴۵/۳ دقیقه منتظر بماند. به آهستگی زمان را طولانی تر و طولانی تر کنید.این روش برای بچه هایی طراحی شده است که با مثانه کوچک هستند.آن کمک به مثانه می کند که کش آید و مقدار بیشتری ادرار در خود نگه دارد. صبور باشید.تربیت مثانه ممکن است چندین هفته طول بکشد، حتی چند ماه ها.

زنگ نم

یک زنگ کوچک هشدار نم می توان در تخت بچه یا زیر ملحفه قرار داد.زنگ با اولین قطره های ادرار شروع به زدن میکند. صدا بچه را بیدار می کند.فرزند شما می تواند جریان ادرار را قطع کند، بیدار شود، و از دستشویی استفاده کند.بیدار شدن همچنین یاد می دهد چطور یک مثانه پر احساس می شود.

دارو

دو نوع دارو برای درمان خیس کردن رختخواب در دسترس است. یک دارو سرعت ساختن ادرار توسط بدن را آهسته تر می کند.داروی دیگر کمک به شل شدن مثانه و نگهداری بیشتر ادرار می کند.این داروها معمولا خوب کار می کنند.به یاد داشته باشید که خیس کردن ممکن است برگردد وقتی که مصرف دارو توسط فرزند شما قطع شود.اگر این اتفاق افتاد، فرزند خود را بر دارو بگذارید برای مدت بیشتری که کمک کننده است. 

نکاتی که باید به یاد داشت 

- به صورت طبیعی، بچه های سالم ممکن است خود را خیس کنند.

-  خیس کردن رختخواب ممکن است علامتی از عفونت یا دیگر مشکلات باشد.

- خیلی از بچه ها تا سن ۵ سالگی شب ها خشک می مانند. دیگران ممکن است بیشتر طول بکشد تا خشک بمانند.

- تنبیه و سرزنش کمکی به بچه برای توقف خیس کردن رختخواب نمی کند.

- اگر فرزند شما ۷ ساله یا بزرگتر است و بیش از ۲ تا ۳ بار در هفته رختخواب خود را خیس می کند، یک پزشک ممکن است قادر به کمک باشد.

- درمان شامل تربیت مثانه، زنگ شب ادراری و داروها است.

-  بیشتر بچه ها از شب ادراری به صورت طبیعی بیرون می آیند. 

منبع: سایت پزشکان ایران