اهمیت آموزش‌ مسایل جنسی در سنین مدرسه

بسیاری از کارشناسان بهداشت خانواده معتقدند، پیشگیری از بروز بیماری‌ها در سنین بالاتر، رابطه مستقیم با رشد آگاهی افراد در سنین پایین‌تر دارد و شروع آموزش‌ها در سنین مدرسه به عنوان راهبردی کارآمد در پیشگیری از بیماری‌ها و اختلالات زنانه به‌شمار می‌آید.

این در حالی است که به گفته کارشناسان، آمارهای موجود نشانگر آن است که میزان آشنایی با بسیاری از بیماری‌های رفتاری در بین زنان حتی قشر تحصیل‌کرده پایین است.

پروفسور پرویز هنجنی، فوق‌تخصص انکولوژی، چند روز قبل در دومین کنگره بین‌المللی سرطان‌های زنان، نبود آموزش در مدارس و آموزشگاه‌ها را ناشی از تعصبات آموزشی اعلام کرد که به نوعی به ناآگاهی افراد و گسترش این بیماری‌ها دامن زده است

وی با اشاره به این‌که هزینه آموزش پایین‌تر از درمان است تاکید کرد: هزینه یک دوره درمان ساده برای سرطان سینه ‌و رحم در حدود پنج میلیون ریال است، در صورتی که با این هزینه می‌شود جمعیت کثیری از دانش‌آموزان و دانشجویان را آموزش داد.

والدین به‌جای دوستان

دکتر میترا مدرس گیلانی، فوق‌تخصص سرطان‌های زنان و رئیس گروه زنان دانشگاه علوم پزشکی تهران، با اشاره به ضرورت آموزش‌های مربوط به بیماری‌های زنان در مدارس، به همشهری می‌گوید: «دادن آگاهی و آموزش به دختران مدرسه‌ای بهتر است تحت محورهای بلوغ، نظیر خون‌ریزی‌های نامنظم و آشنایی با اختلالات زنانه باشد و صحبت در رابطه با سرطان‌های زنانه به دوران دانشگاه و زمان ازدواج اختصاص داده شود، چرا که سرطان‌های زنانه بعد از ۳۰-۲۵ سالگی اهمیت می‌یابد.

وی در ادامه می‌گوید: «اهمیت این آموزش‌ها در دوران مدرسه از آن جهت است که باب صحبت در مورد مشکلات زنانه در بین دانش‌آموزان باز شده و دختران جوان و نوجوان به‌جای صحبت با دوستان خود، جسارت صحبت با والدین در مورد بیماری‌های زنانه را پیدا می‌کنند.»

ناهید خداکرمی، عضو هیات مدیره سازمان نظام پزشکی کشور نیز با اشاره به ضرورت وجود آموزش‌های دوران بلوغ دختران می‌گوید: «هم‌اکنون برخی از ماماها در مدارس راهنمایی و دبیرستان غیرانتفاعی به عنوان مربیان بهداشت به ارایه آموزش می‌پردازند.»

وی با بیان این‌که هیچ حرفه‌ای در گروه پزشکی به اندازه ماماها با مسایل دوران بلوغ، یائسگی و دوران باروری آشنا نیستند، می‌گوید: «حضور ماما در مدارس به‌ویژه مدارس غیرانتفاعی به عنوان مربی بهداشت تاثیر به‌سزایی را در کاهش مشکلات ناشی از هیجانات دوران بلوغ به همراه داشته است.»

ترس از پزشک

«متاسفانه برخی خانواده‌ها مراجعه به پزشک زنان را برای خود و دختر ننگ و نوعی سد راه برای ازدواج و ادامه زندگی می‌دانند و ترجیح می‌دهند با این بیماری در خفا، زندگی کنند.» این جمله دیگر پروفسور هنجنی در حاشیه کنگره انکولوژی ژنیکولوژی بود.

دکتر سعیده آصفی، متخصص زنان و رئیس بیمارستان تخصصی مریم، نیز معتقد است: «یکی از دلایلی که تا پیش از این زنان را از مراجعه به پزشک متخصص بازمی‌داشته، وجود متخصصان مرد در این زمینه بوده است که در سال‌های اخیر با بالا رفتن شمار متخصصان زن، نه‌تنها مراجعات درمانی بیشتر شده بلکه موانعی هم که به دلیل مساله حجب و حیا وجود داشته، برطرف شده است.»

آصفی، افزایش اطلاع‌رسانی در رسانه‌های گروهی نظیر روزنامه‌ها، مجلات و رادیو و تلویزیون را یکی دیگر از مصادیق شکستن تابوهایی نظیر عیب از ابراز مشکلات زنانه می‌داند و بهترین روش مبارزه با تداخلات اجتماعی موجود که در بسیاری از موارد راه درمان را به بی‌راهه می‌برد، افزایش آگاهی مردم از طریق طرح مساله در رسانه‌های گروهی برمی‌شمارد.

او همچنین، تصریح می‌کند: «هرچند وزارت بهداشت در موضوعات وابسته به سرطان‌های زنان نظیر تهیه دارو و دستگاه‌ها هزینه‌ و برنامه‌ریزی می‌کند، اما این هزینه‌ها با همکاری دستگاه‌های دیگر باید صرف برگزاری کلاس‌های آموزشی در آموزشگاه‌ها و ادارات در مسایل مربوط به سلامت افراد شود.»

وی با اشاره به تاثیر مثبت درس تنظیم خانواده در دانشگاه‌ها در کنترل جمعیت، می‌افزاید: «نیاز است بحث‌های مربوط به بیماری‌های زنان و مردان و حتی بهداشت سلامت جنسی و مقاربتی آموزش داده شود، زیرا بسیاری از زنان و مردان در مورد این موضوعات آگاهی ندارند.»

مادران حساس باشند

دکتر فاطمه قائم مقامی، متخصص زنان نیز با اشاره به این‌که آگاهی زنان و دختران نسبت به بیماری سرطان سینه، رحم و تخمدان بسیار ناچیز است، می‌گوید: «این مساله تنها محدود به زنان ایران نمی‌شود بلکه در کشورهای در حال توسعه زنان به دلیل نبود تبلیغات‌ و برنامه‌های‌ آموزشی آگاهی کمی در مورد این بیماری دارند.»

وی با بیان این‌که سالانه بیش از یک میلیون نفر به این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند، می‌گوید: «اگرچه جهش‌های ژنی و عوامل مستعدکننده، در بروز این بیماری شناسایی شده است اما علت اصلی بروز این بیماری هنوز مشخص نیست. در این بیماران به‌خصوص سرطان سینه، سابقه فامیلی مخصوصاً در خانواده درجه اول، سن بالا و چاقی از عواملی است که احتمال ابتلای فرد در مقایسه با دیگران را بیشتر می‌کند. اما این مطلب به آن معنا نیست که وجود این عوامل در یک فرد باعث ابتلای قطعی وی به سرطان و یا عدم آن موجب مصونیت فرد نسبت به این بیماری باشد و بسیاری از زنان هستند که بدون داشتن هیچ‌کدام از این عوامل ممکن است به سرطان سینه و در صورت بی‌توجهی به بهداشت جنسی و مقاربتی به سرطان رحم و تخمدان مبتلا شوند.»

وی با بیان این‌که مردان نیز نباید از آموزش‌های بهداشتی محروم باشند و نادیده گرفته شوند، می‌گوید: «در این مقوله باید مادران، به‌دور از هرگونه تعصبات فرهنگی و حجب و حیای موجود بین طرفین نسبت به این موضوع در مورد دختران خود حساس باشند، چون در غیراین صورت بروز و وجود این بیماری عواقب درمانی، فکری، فرهنگی و روحی جبران‌ناپذیری را برای خانواده و دختر فراهم می‌کند.» 

منبع: سایت پزشکان ایران

رها کردن کودکان تشنه در میان راه: ناگزیری دردناک

واردو محمود یوسف برای فرار از خشکسالی، تشنگی و قحطی در سومالی به همراه دختر یک ساله اش بر پشت و پسر چهار ساله ای که کنارش حرکت می کرد به مدت دوهفته پیاده روی می کنند. قبل از رسیدن به کمپ پناهندگان، پسر غش کرده و از حال می رود. مادر مقداری آب روی سر پسرش می ریزد تا بدین وسیله او را خنک نماید، اما پسر بچه بیهوش شده و نمی تواند آبی بنوشد.

زن از دیگر خانواده های گریزان از قحطی کمک می طلبد، اما آنان برای بقا و زنده ماندن خود توقف نمی کنند و از کمک به زن دریغ می ورزند. در این هنگام مادر بیست و نه ساله مجبور می شود تصمیمی بگیرد که هیچ پدر و مادری نمی بایست در چنان شرایطی قرار گیرد.

«بالاخره تصمیم گرفتم که پسرم را به خدایش واگذار کرده و او را در جاده رها کنم." واردو چند روز بعد در مصاحبه ای با آسوشیتدپرس در کمپ پناهندگان در داداب کشور کنیا می گوید: "مطمئنم او زنده بود و همین مساله قلبم را به درد می آورد.» 

زن از دیگر خانواده های گریزان از قحطی کمک می طلبد، اما آنان برای بقا و زنده ماندن خود توقف نمی کنند و از کمک به زن دریغ می ورزند. در این هنگام مادر بیست و نه ساله مجبور می شود تصمیمی بگیرد که هیچ پدر و مادری نمی بایست در چنان شرایطی قرار گیرد.

«بالاخره تصمیم گرفتم که پسرم را به خدایش واگذار کرده و او را در جاده رها کنم." واردو چند روز بعد در مصاحبه ای با آسوشیتدپرس در کمپ پناهندگان در داداب کشور کنیا می گوید: "مطمئنم او زنده بود و همین مساله قلبم را به درد می آورد.»

پدر و مادرها گاه با بیش از هفت کودک که به دنبال خود می کشند، با پای پیاده از قحطی ویرانگر می گریزند و گاه مجبور می شوند که در چنان شرایط غیر قابل تصوری دست به انتخاب بیرحمانه ای بزنند. هنگامی که ذخیره اندک غذا و آب به پایان می رسد، کدام کودک شانس بیشتری برای زنده ماندن دارد؟ کدامیک از آنها را می بایست به حال خود رها نمود؟

واردو یوسف می گوید: «هرگز در زندگیم با چنین وضع دشواری روبرو نشده بودم. حالا از رها کردن کودکم احساس درد و ناراحتی می کنم. شبها از خواب بیدار می شوم و به او فکر می کنم. وقتی پسری هم سن او را می بینم، احساس وحشت می کنم.»

دکتر جان کیولنگه که در بخش سلامت روانی کمیته نجات بین المللی در داداب فعالیت می کند، در باره ی اجبار مادران و پدران سومالیایی برای رها نمودن کودکانشان می گوید: «این یک عمل طبیعی در شرایط غیر عادی است. آنها نمی توانند بنشینند و منتظر مرگ یکدیگر باشند. اما آنان بعد از گذشت یک ماه دچار اختلال و نابهنجاری شده و با فلاش بک و کابوس روبرو می شوند.»

او اضافه می کند :«تصویر کودکان رها کرده به ذهنشان باز می گردد و آنان را عذاب می دهد. همچنین آنان نمی تواند خوب بخوابند و با مشکلات اجتماعی عدیده ای روبرو می شوند.»

براساس برآورد ایالات متحده آمریکا، در طول سه ماه گذشته بیش از 29 هزار کودک سومالیایی زیر پنج سال بر اثر قحطی جان خود را از دست داده اند. آمار و ارقام مشخصی از کسانی که بر اثر تمام شدن ذخیره غذا و آب در جاده شنی به حال خود رها شده اند، وجود ندارد.

فادوما ساکو عبدالله، بیوه بیست و نه ساله، سفر خود را به مقصد داداب به همراه نوزاد و دیگر فرزندان پنج، چهار، سه و دو ساله در حالی آغاز نمود که یک روز قبل از رسیدن به کمپ پناهندگان، دختر چهار ساله و پسر پنج ساله اش بعد از استراحتی کوتاه از خواب بیدار نشدند. فادوما عبدالله می گوید: «او نمی خواست که ذخیره اندک آب پنج لیتری را برای کودکانی که در حال مرگ بودند "به هدر" بدهد وقتی که کودکان کوچکتر به آن نیاز داشتند.»

او نمی خواست بیش از آن منتظر بماند تا دیگر کودکانش نیز به حالت مرگ بیفتند. بنابراین به پا خاست و چند قدمی برداشت، سپس به امید به هوش آوردن کودکانش به سویشان بازگشت. پس از چندین بار رفت و بازگشت، در حالی که از به هوش آوردن آنان مطمئن نبود، دو کودک را پای درختی رها نمود.

به علت چندین سال خشکسالی، بیش از دوازده میلیون نفر در شرق آفریقا محتاج کمک های غذایی اند. بنا به اظهارات سازمان ملل، 2.8 میلیون نفر از آنان به کمک فوری نیازمندند که این شامل چهارصد و پنجاه هزار قحطی زده ی سومالیایی نیز می گردد.

احمد جعفر نور، پنجاه ساله و پدر هفت فرزند، سفر خود را به مقصد کمپ پناهندگان در کنیا با پسر چهارده ساله و دختر سیزده ساله اش خود آغاز نمود، اما بعد از دو روز پیاده روی، ذخیره آب آنان به پایان رسید. روز سوم آنان زیر درخت بزرگی نشستند در حالی که تشنه، گرسنه و بسیار خسته بودند.

"دو فرزندم نمی توانستند بیشتر از آن پیاده روی کنند. به جای این که همگی در آنجا بمیریم، مجبور شدم آنها را به دست تقدیر و سرنوشتشان رها کنم؛ به خصوص وقتی که به پنج فرزند دیگرم که به همراه مادرشان در خانه رها کرده بودم فکر می کردم. به خودم گفتم: «زندگی خودت را به خاطر پنج فرزند دیگرت نجات بده. آن دو تا هم خدای خود را دارند.»

"آن بدترین تجربه ی زندگیم بود. این که مجبور شدم کودکانم که پاره تنم بودند را رها کنم قلبم را به درد می آورد. به مدت سه ماه روان پریش بودم. تصویر آنان همچنان جلوی چشمانم است." دو نوجوان به طور معجزه آسایی توسط صحرا نشینان از مرگ نجات پیدا کرده و به سوی مادرشان در سومالی باز گشتند. نور می گوید که به دلیل هزینه بسیار بالا، قادر نیست اعضای خانواده اش را از سومالی به کنیا منتقل نماید.

«من کشاورز بودم و سوادی هم ندارم که به من برای پیدا کردن کار کمک کند. فکر اعضای خانواده ام مرا پریشان حواس کرده است. همیشه از خودم می پرسم که آیا همه آنها از جمله مادرشان مرده اند یا چند نفر از آنها هنوز زنده هستند.»

وقتی پسر سه ساله ی فقید نور علمی، از شدت تشنگی در جاده جان داد مادرش تنها توانست بدن او را در میان چند شاخه ی کوچک خشک دفن نماید. او نمی توانست توقف کرده و برای کودکش سوگواری نماید. مادر می بایست به زنده ماندن پنج کودک دیگرش فکر می کرد.

"از کجا انرژی و توان برای کندن قبر برای او به دست می آوردم. تنها فکر می کردم که چگونه می توانم بقیه ی بچه هایم را نجات بدهم. خدایی که پسرم را به من داد خودش او را از من گرفت، بنابراین خیلی نگران او نبودم، جان دیگر کودکانم در خطر بود."

توضیح:
تیتر اصلی: انتخاب بیرحمانه در زمان قحطی، کدام کودک زنده خواهد ماند؟
منبع: شهرزاد نیوز

نکات تازه در مورد امن کردن خانه برای کودکان

هنگامی که به بحث امن کردن خانه برای کودکان می­رسیم، به نظر می­رسد که باید کارهای بسیار زیادی انجام شود اما در حقیقت این طور نیست. راه­های ساده ­ای هم برای این کار وجود دارند. مسئله امن تر کردن خانه برای کودکان نوپا باعث شده که کتاب­ ها، راهنماها و دستورالعمل­ های بسیاری در این زمینه چاپ شود و حتی مشاورین متخصصی هم در این زمینه فعالیت کنند. اگر کمی جستجو کنید می­بینید که تعداد زیادی محصولات و راهنماها در این زمینه برای فروش وجود دارند. آیا فرزند شما واقعاً به یک کلاه ایمنی یا گاو صندوق پر از دارو نیاز دارد؟ در اینجا یک طرح گام به گام ارائه می­کنیم که می­تواند در این مورد کمک کننده باشد: 

1.       مراقب باشید. هیچ جایگزینی برای نظارت و چشمان شما وجود ندارد ! پس هرگز فرزندتان را تنها رها نکنید مگر آنکه او در یک تخت مخصوص نوزاد یا زمین بازی ایمن باشد و در این صورت تازه آن هم برای چند دقیقه (مگر آنکه خواب باشد). کمک­ های اولیه­ مخصوص نوزادان را یاد بگیرید و شماره­ های اورژانس را دم دست بگذارید. مراقبت از نزدیک این مزیت را نیز دارد که می­توانید به فرزندتان بیاموزید که بعضی چیزها ممنوع هستند.اگر دستش به چیزی که مناسب او نیست می­رسد، قاطع و محکم بگویید «نه!این مال بچه­ها نیست» و در عوض چیزی که برای او مناسب است (مثلاً اسباب بازی­هایش)را پیشنهاد کنید.پس از چند بار تکرار، منظور شما را متوجه خواهد شد.

2.       مناطق امن ایجاد کنید. مطمئن شوید که اتاق خواب فرزند شما که در حالت ایده­ آل اتاق دیگری به جز اتاق تفریح و سرگرمی خانواده است خالی از اشیای تیز است، پله ­هایش محافظ دارند، پریزهایش به درپوش مجهز شده­اند، کمدها و قفسه ­هایش محکم هستند، اسباب و اثاثیه­ اش به خوبی نصب و در جای خود قرار گرفته­ اند و ... .

در این صورت فرزند شما می­تواند بدون نظارت نزدیک و مستقیم شما به راحتی در این نواحی بازی کند؛ اگر چه شما در این صورت نیز باید نزدیک او باشید اما کودک برای کسب تجربه و یادگیری  آزادی عمل لازم را دارد.  چنانچه می خواهید اتاق­های خاصی(مثلاً اتاق ناهارخوری یا اتاق نشیمن)را برای کودک­تان امن کنید، در این صورت باز هم می­توانید از دکورهای معمولی استفاده کنید و لزوماً نیازی نیست که دکور اتاق را به دکور کودکانه تغییر دهید.می­توانید در این موارد از موانع یا محافظ­های مخصوص استفاده کنید یا اینکه برای درها یک محافظ دستگیره نصب کنید (وسیله ­ای که فقط بزرگترها می­ توانند با استفاده از آن در را باز کنند).

3.       برای پیشگیری از حوادث، شکستنی­ ها را در جای مناسبی قرار دهید. فعلاً عتیقه جات خانوادگی ، اشیائ گرانبها و سایر موارد شکستنی و ارزشمند را بسته­ بندی کرده و دور از دسترس بگذارید.

4.       مراقب مسمومیت باشید. مواد شوینده، داروها، مشروبات الکلی، لوازم آرایش و سایر موادی که برای کودک خطرناک هستند را از معرض دید و دسترس کودک خارج کنید و ترجیحاً در یک قفسه­قفل شده قرار دهیدهمچنین توجه داشته باشید که برخی از گیاهان خانگی نیز می­توانند خطرناک باشند پس آنها را نیز دور از دسترس قرار دهید و برگ­ها یا گل ­هایی را که از آنها می­افتند را فوراً از روی زمین بردارید.

5.       به پنجره­ ها، درها، آشپزخانه، و حمام توجه ویژه کنید. پنجره­ ها و درها را بسته نگه دارید و اطمینان پیدا کنید که فرزندتان در پرده­پنجره یا سایر وسایل آن گیر نمی­کند. در آشپزخانه، چاقوها را دور از دسترس بگذارید و دستگیره­ ظروف را به سمت داخل بچرخانید؛ در دستشویی را ببندید و برای مجاری آن  از درپوش استفاده کنید. و هرگز بچه را در تشت، توالت فرنگی و ...تنها نگذارید زیرا جثه اش کوچک است و ممکن است ظرف چند دقیقه همراه آب وارد لوله­ها شود(به خصوص از طریق توالت فرنگی).

6.       در بیرون از منزل بسیار مراقب باشید. خانه­ مادربزرگ ممکن است به اندازه­ خانه­ خودتان برای بچه امن و ایمن نباشد؛ اگر فرزندتان زمان زیادی را در آنجا می­گذراند، سعی کنید که در آنجا هم از دستگاه ­های محافظ استفاده کرده و در مجموع ایمنی را افزایش دهید.

شش منطقه مهم که باید ایمن شوند:

مواردی وجود دارند که باید وقتی کودک­تان از چهار دست و پا راه رفتن به راه رفتن روی دو پا عادت می­کند به آنها توجه کنید.در این مواقع خطرات افزایش می­یابند و تلاش­های شما در جهت ایمن کردن محیط نیز باید به همین سرعت افزایش یابند.

مطمئناً بسته­بندی و انبار کردن گلدان­ها و ظرفهای شکستنی و شمعدان­های قیمتی کار آسانی است اما شما نمی­توانید توالت­ها را بسته ­بندی نموده و کنار بگذارید !یا اینکه پله ­ها را از منزل­تان حذف کنید بلکه باید قبل از آنکه مهارت­های حرکتی و تازه شکوفا شده­ کودک­تان او را دچار مشکل کنند با عقل و منطق دست به کار شوید و منزل را ایمن کنید.خوشبختانه با استفاده از روش­ها و ابزارهای مناسب می­توانید به طور قابل توجهی احتمال آسیب دیدن کودک­تان را کاهش دهید.به مناطق زیر که به صورت بالقوه برای کودک خطرناک هستند توجه کنید:

گوشه­ ها و لبه ­ها

میزهای صاف و براقی که روی آنها شیشه ­ای است و سال گذشته آنها را به دکور منزل­تان اضافه کرده ­اید، در حال حاضر که کودک شما راه می­رود، این میزها بیشتر از آنکه جذاب و دلربا باشند خطرناک خواهند بود. لبه ­ها و گوشه­ های میز را با ضربه ­گیرهایی که در فروشگاه­های کودکان وجود دارند بپوشانید تا در صورت برخورد فرزندتان با آنها از شدت آسیب کاسته شود. می­ توانید از همین ضربه ­گیرها برای سایر لبه­ های تیز منزل (مانند شومینه و لبه­ پنجره ­ها) نیز استفاده کنید. سر کودک شما است به جایی برخورد کند پس حتماً برای درمان آسیب­ها و ضربات وارده به سر آمادگی داشته باشید و مهارت­های لازم را کسب کنید.

محل های نگهداری مواد خطرناک

دیگر نباید ضد یخ ( که چیزی شبیه شربت سبزاست) یا قرص­های ضد بارداری (شکلات!) را در قفسه­ ها نگهداری کنید (به خصوص اگر م بالا رفتن کودک بسیار خوب است). پس در زمان امن کردن خانه این مواد و سایر محصولات موجود در منزل (مانند مواد تمیزکننده، داروها، و الکل) را در کابینت­ های قفل­ دار قرار دهید.

پله­ ها و درگاه­ ها

با نصب موانع ایمنی محکم در پایین و بالای پله ­ها کودک نوپای خود را از پله ­ها دور نگه دارید (در صورت امکان در مورد قسمت پایین پله­ ها این مورد را تا سه پله ادامه دهید تا کودک­تان برای تمرین  بالا رفتن از پله فضای مناسبی در اختیار داشته باشد). دستگیره­ اتاق­های خطرناک مانند حمام (که به خاطر وجود آب و وسایل برقی مانند سشوار خطراتی متوجه کودک است) و دفتر کار (که سیم رایانه و دستگا ه­ های منگنه­ درون آن می­توانند خطرناک باشند) را با پوشش­ های پلاستیکی مخصوص این کار بپوشانید (این قبیل وسایل در فروشگاه­های کودکان به وفور یافت می­شوند). یا اینکه اصلاً می­توانید در­ها را قفل کنید.

پنجره­ ها

با نصب یک حفاظ فلزی در کناره­ قاب پنجره که میله­ های آن کمتر از 10 سانتیمتر از هم فاصله دارند، مطمئن شوید که فرزندتان از پنجره به بیرون نمی­افتد.اگر پرده دارید، باید مراقب باشید که بچه ­ها در آنها گیر نکنند زیرا پرده یکی از شایع ترین دلایل خفگی کودکان محسوب می­شود.بهتر است که از پرده­هایی که ساده­تر هستند استفاده کنید (به خصوص برای اتاق کودک).

نقاط خطرناک

زمانی که کودک شما چهار دست و پا راه رفتن یا خزیدن را آغاز می­کند، یکی از اولین مواردی که باید به آن توجه کنید پوشاندن پریزهای برق است (او با خودش فکر میکند سوراخ­ها اندازه­ انگشتانش هستندو خوب است که با انگشتانش آنها را امتحان کند!). اما زمانی که کودک راه رفتن را شروع می­کند باید لوازم برقی را هم در محل­های امن ­تری قرار دهید مثلا، در آشپزخانه برای دستگیره­ ها و دکمه­ های اجاق گاز از پوشش­ های مربوطه استفاده کنید تا کودک نتواند شعله­ ها را روشن کند و هنگامی که آشپزی می­کنید، در صورت امکان از شعله­ های عقبی اجاق استفاده کنیدو اگر به ناچار باید از شعله­های جلویی استفاده کنید، دسته­ ظروف را به سمت عقب اجاق بچرخانید تا فرزندتان نتواند آن را بگیرد.

همچنین باید مراقب وسایل برقی روی پیشخوان یا میزهای آشپزخانه نیز باشید.پس حتماً لوازمی مانند تستر نان و دستگاه­های غذاساز در آشپزخانه و سشوار و اتوی مو در حمام را در لبه­ جلویی میزها قرار ندهید تا از دسترس کودک­تان دور باشند.به خاطر داشته باشید که حوادث همیشه در کمین شما و فرزندتان هستند پس حتماً موارد مربوط به درمان سوختگی­های کودکان را هم یاد بگیرید.

آب راکد

توالت برای کودک شما مانند یک استخر کوچک یا یک سطل زباله برای چیزهایی که قبلاً پیدا کرده می­باشد. با استفاده از یک درپوش یا چفت پلاستیکی مانع از دسترسی او به بخش چینی یا سرامیکی توالت شوید اما یادتان باشد به مهمان­ ها بگویید که چگونه آن را باز کنند!

منبع: نی نی سایت

اهمیت شروع ورزش از دوران کودکى

 

اکثر تحقیقات اثر فعالیت فیزیکى ر ا در افراد بالغ بررسى کرده اند و کمتر به موضوع کودکان پرداخته اند . در صورتیکه اثرات فعالیت فیزیکى در دوران کودکى همانند بزرگسالى است . کودکان به فعالیت نیاز دارند تا از ان طریق ابراز وجود کنند ، مهارتهایى را بیاموزند تا بر احساس اعتماد به نفس و شایستگى هاى اجتماعى خویش بیفزایند و با انجام مهارتهاى گوناگون حرکتى و بدنى شالوده زندگى فعال بزرگسالى خود را پى ریزى کنند . بریزند و بنابر اهمیت این موضوع کشورهاى پیشرفته جهان معتقدند که پایه هاى اصلى یادگیرى و شخصیت و افراد در دوران کودکى شکل مى گیرد و حرکت و فعالیتهاى بدنى و ورزش به عنوان یک نیاز اسامى براى بهزیستى افراد بشرى و جوامع علمى پذیرفته شده است .

نقش ورزش در رشد مناسب جسمى کودکان

کودک در ابتدا به علت ناتوانى ، متکى به دیگران است اما در او امکان رشد وجود دارد ، تغییر وضعیت او از بى تعادلى و ناتوانى به سوى استقلال عملى بسیار کند است و در طول مراحل صورت مى گیرد و رشد دستگاه عصبى و عضلات و شکل گیرى آنها با گذشت زمان تکامل مى یابد وقتى کودک بیاموزد چگونه دستورالعمل ها و قوانین را اجرا کند با دیگران چگونه همکارى کند ، چگونه نوبت را رعایت کرده و یا از قوانین اطاعت کند و به چه ترتیب با دیگران تشریک مساعى نماید . همگى قواعد اجتماعى و قوانینى هستند که کودک فقط به هنگام بازى و ورزش آنها را فرا مى گیرد ، از طریق ورزش کردن است که کودک خلاقیت ها و مهارت ها و توانمندى هاى جسمى لازم را در زندگى اش تقویت مى کند و بزرگ مى شود .

نقش ورزش در رشد روانى کودکان

یکى از متمایزترین جنبه هاى حیات معنوى هر فرد شخصیت او مى باشد و یکى از گستره ترین عقاید این است که ورزش از راههاى گوناگون در روحیه و شخصیت ورزشکاران اثر مثبت مى گذارد تلاش و کوشش کودکان براى به دست آوردن موفقیت ورزشى اعتماد به نفس او را بالا مى برد و چون ورزش همیشه با پیروزى قرین نیست کودکان با این واقعیت از زندگى آشنا مى شوند و مى فهمند که همیشه نمى توان در هر شرایطى پیروز بود بلکه شکست هم واقعیتى است که باید آن را شناخت و تحمل پذیرش آن را داشت و همین الگوهاى حرکتى و مهارتى در سنین کودکى زمینه ساز اصلى رشد در ابعاد روانى و معنوى است .

تأثیر ورزش در روند یادگیرى کودکان

بازى و ورزش لذت اصلى دوران کودکى است و در عین حال این اولین راهى است که کودک به کمک ان در مورد خودش ، دیگران و دنیاى اطرافش مى آموزد و بسیارى از دانشمندان علوم تربیتى و تربیت بدنى معتقدند که پایه هاى اصلى یادگیرى از حرکت آغاز مى شود و تربیت بدنى را تعلیم و تربیت کل انسان از طریق بدن مى دانند اما تحلیلى وجود ندارد که روشن کند کودکان چگونه یک مهارت را مى آموزند . از آنجائیکه خصوصیات بارز کودکان عضلات ضعیف ، قدرت تمرکز پایین ، حرکات و حالات بچه گانه و انعطاف پذیرى خوب مى باشد ، حوزه تخصص کودک چندان محدود و روشن نیست ، ورزش براى این گروه باید بیشتر جنبه بازى و سرگرمى داشته باشد هر کودکى ممکن است ساعتها در حیاط بازى کند بدون آنکه مشکل خاصى بر او عارض شود ولى وقتى تمرینات سازمان یافته انجام دهد دچار انواع دردهاى زانو ، ساق پا ، پشت پا و .... مى شود .

ویژگیهاى ورزش کودکان

کودکان صرف نظر از هر فرهنگ و ملیتى که داشته باشند و در هر گوشه از دنیا که زندگى کنند بازى مى کنند ، حتى زمانى که از این همه تنوع و دگرگونى در ساخت اسباب بازیها خبرى نبود دیرینه شناسان شواهدى دال بر وجود اسباب بازى در هنگام پیدایش انسانهاى ماقبل تاریخ کشف کرده اند اما اهمیت نقش ان در تکامل هوش کودک بتازگى کشف شده است تحقیقات امروز بر فعالیتهاى بدنى همه جانبه تأکید دارد لازمه آن ایجاد برنامه هاى ورزشى و تشویق کودکان به درگیر شدن در انواع وسیع فعالیتها است کودکان در رقابتهاى ورزشی  و بازى از استعدادهاى نهفته خود مطلع مى شوند اطلاع یافتن فرد از استعدادهاى نهفته خود مى تواند امید او را به موقعیتهاى ورزشى و غیرورزشى افزایش دهد به طور کلى ورزش براى کودکان با هر توانایى و در هر سنى مهم است زیرا پایه خواندن ، نوشتن ، منطق ریاضى و خلاقیت کودک از بازى شروع مى شود .

نقش مادران در تشویق کودکان به ورزش

والدین اولین همبازى کودکانشان هستند و تحقیقات در این زمینه نشان میدهد کودکانى که بیشتر با والدینشان بازى مى کنند از رشد عقلى بیشترى برخوردارند اعتقاد والدین در مورد ورزش ، تشویق مستقیم آنها و مهمتر از آن نقش و نیروى والدین به عنوان الگوى رفتار است که در سطح فعالیت کودکان تأثیر مى گذارد . نقش اولیا در درگیر شدن کودکان در ورزش بسیار حیاتى است و اولیا مى توانند میزان توانایى هاى بچه هاى خود را در رقابتهاى ورزشى بسنجند و بشناسند .

نقش مربیان مهدکودک در ورزش کودکان

بعد از خانواده مربى آموزش دهنده اصلى کودک است کودکانى که بغیر از پدر ، مادر با مربیان مهدکودک بازى و ورزش مى کنند و مى توانند بازیهایشان را با آنها سهیم کنند طبیعتاً از هوش بالاترى برخوردارند . بنابراین مربیان باید شخصیت مطلوب ، هوشمند و قوى داشته باشند و پیشرفت در ورزش به میزان بسیار بستگى به توانائیها و صلاحیت هاى کادر آموزشى و به طور کلى و کیفیت فنى و آموزشى مربیان دارد .

آموزش نرمشهاى مناسب و بازیهاى ورزشى در سنین کودکى

کودکان پس از خواب بیشترین وقت خود را صرف بازى میکنند ،‌کودکان بیشتر به این دلیل به بازى مى پردازند که لذتبخش است و در واقع بخش فطرى از آموزش آنهاست زیرا کودک در بازى مى آموزد و قمست مهمى از شخصیتش تکوین مى یابد کودک در بازى براحتى مى سازد ، خلق مى کند و براحتى مى تواند بازى دیگرى را جایگزین کند . در بازى حوزه تخصص کودک چندان محدود و روشن نیست زیرا کودک براى تسلط یافتن بر بازى به آموزش خاصى نیازمند نیست ، شاید مهمترین تعریف بازى این باشد که: « بازى یک لذت است »

 منبع: Iran Kids ceativity

بهداشت جنسی کودکان و نوجوانان

 در بیشتر کشورهای در حال توسعه غالباً برنامه‌ها و سیاست‌های منسجم و مدونی برای حفظ و حمایت بهداشت جنسی نوجوانان وجود ندارد.....

در بیشتر کشورهای در حال توسعه غالباً برنامه ها و سیاست های منسجم و مدونی برای حفظ و حمایت بهداشت جنسی نوجوانان وجود ندارد که خود از موانع اصلی ترویج بهداشت باروری در نوجوانان به شمار می رود.

از طرفی جامعه و حتی تصمیم گیرندگان کلیدی نیز از حساسیت موضوع و نیاز به فعالیت مشترک آگاهی نداشته و در نتیجه شناخت درستی از نیازهای جسمی، روانی این دوران ندارند که عامل مهم سد راه ارائه خدمات آموزشی و مراقبت های بهداشتی به شمار می رود. زنان و مردان جوان، والدین فعلی یا والدین نسل آینده هستند که باید به آنها فرصت داده شود تا ظرفیت خود را در جهت سلامت کامل توسعه داده، نحوه پرورش فرزندان سالم را بیاموزند و از خطرات ناشی از شروع زودرس فعالیت های جنسی و حاملگی در سنین پایین برای خود و جامعه آگاه شوند و از آن اجتناب نمایند. اهمیت این قضیه به دلیل حجم بالای جمعیت جوان در سنین ۲۴ – ۱۵ سال است.

در حال حاضر متوسط سن بلوغ کاهش یافته و سن ازدواج در حال افزایش است. همچنین عقاید سنتی نیز در حال تغییر بوده، کاهش نفوذ و تأثیر خانواده، رواج شهرنشینی، مهاجرت، توسعه، توریسم و ارتباط جمعی در مجموع تغییرات وسیعی در رفتار جنسی و اجتماعی به وجود آورده است و در نتیجه نوجوانان امروزی بیشتر از سابق در معرض ارتباط های جنسی زودرس قرار دارند.

مطالعات نشان می دهد که در بعضی از مناطق آفریقا ۸۰ – ۵۰ درصد افراد ۱۹ – ۱۵ ساله و در بررسی دیگری در آمریکا دو سوم زنان مجرد روابط جنسی داشته اند. حاملگی و زایمان در سنین نوجوانی نرخ مرگ و میر مادر و نوزاد را افزایش می دهد. همچنین چون نوجوانان به استفاده از روش های پیشگیری از بارداری تمایلی نشان نمی دهند،بنابراین تعداد حاملگی های ناخواسته، سقط های غیرقانونی وبیماری های آمیزشی در اثر مقاومت های محافظت نشده افزایش می یابد. در فرزندان حاصل از این نوع بارداری ها، نارسی و کم وزنی شایع تر است. همچنین کودکان این مادران جوان در معرض بدرفتارهای های مختلف قرار گرفته و رها می شوند. تا زمانی که این گونه مسائل ادامه داشته باشد، خلاقیت و آرمان گرائی جوانان در جامعه در حال تحلیل و تصنیف خواهد بود. برای پیشگیری از این مشکلات با مشارکت خود جوانان و با توجه به فرهنگ خاص آنان باید راه های مناسب در نظر گرفته شود.

سازمان بهداشت جهانی، صندوق جمعیت ملل متحد و صندوق کودکان ملل متحد آمادگی خود را برای حمایت های لازم در این زمینه اعلام نموده اند. در کنفرانس بین المللی جمعیت در سال ۱۹۸۴ دولت ها به انجام اقداماتی در زمینه پیشگیری از حاملگی های زودرس، آموزش جنسی و راهنمایی در مورد تنظیم خانواده و نیز در دسترس قرار دادن این خدمات به نوجوانان فراخوانده شده اند.

در بررسی جهانی باروری به این نتیجه رسیده ایم که:

- زنان تحصیل کرده توانمندتر هستند

- موقعیت آنان در خانواده ارتقاء پیدا می کند

- قدرت بیشتری در اداره زندگی خود دارند

تا زمانی که امور جنسی در نوجوانان در اکثر جوامع به صورت محرمانه باشد این قشر نسبت به خطرات فعالیت های جنسی محافظت نشده بی توجه خواهند ماند.

منابع اطلاعاتی و وسایل پیشگیری از حاملگی به ندرت در دسترس نوجوانان است فعالیت های جنسی غیرآگاهانه و محافظت نشده سبب افزایش بیماری های آمیزشی از جملهایدز می شود.

بنابراین تأکید بر ادامه تحصیل نوجوانان به ویژه دختران و ارتقاء سطح فرهنگ جامعه از ضروریات است و چون الگوهای باروری و رفتار جنسی جوانان متأثر از عوامل اجتماعی و در ارتباط با احساسات و رضایت روانی آنها است، بالا بردن مهارت ها و درک افرادی که بر جوانان اثر می گذارند منافع زیادی را دربردارد. در مواجهه با نیازهای خاص جوانان و ارائه خدمات مناسب و قابل دسترس باید تلاش بسیاری صورت گیرد.

تا زمانی که امور جنسی در نوجوانان در اکثر جوامع به صورت محرمانه باشد این قشر نسبت به خطرات فعالیت های جنسی محافظت نشده بی توجه خواهند ماند منابع اطلاعاتی و وسایل پیشگیری از حاملگی به ندرت در دسترس نوجوانان است.

فعالیت های جنسی غیرآگاهانه و محافظت نشده سبب افزایش بیماری های آمیزشی از جمله ایدز می شود اطلاعات موجود نشان می دهد که میزان بیماری های آمیزشی اختصاصی جنسی در گروه سنی ۱۹ – ۱۵ سال بالاترین میزان را داشته و میزان بستری شدن اختصاصی سنی در اثر بیماری های لگن سرطان گردن رحم در کشورهای صنعتی افزایش یافته است.

اطلاعات آماری در مورد بیماران مبتلا به ایدز نشان دهنده آن است که در بسیاری از موارد عفونت HIV نتیجه ارتباطات جنسی دوران نوجوانی است.

در پژوهشی که در کشورمان ایران صورت گرفت،نتایج زیر به دست آمد:

۱) موانع اجتماعی و خانوادگی برای آموزش مسائل بهداشت بلوغ بر خلاف تصور عمومی وجود ندارد یا بسیار کم است که این موفقیت را ناشی از توجیه و توضیح طرح برای مسئولین سیاسی ـ مذهبی قبل از اجراء هماهنگی آموزش ها یا اعتقادات و باورهای مذهبی، توجه به ظرایف فرهنگی، استفاده از افراد مورد وثوق و رابطین مورد اعتماد مردم، توجه به باورها و اعتقادات و باورهای مذهبی، توجه به باورها و اعتقادات محلی، احترام گذاشتن به خانواده ها و استفاده از شیوه های صحیح آموزشی دانسته اند.

۲) میزان سواد مادران می تواند نقش مؤثری در انتقال آموزش ها به دختران داشته است.

۳) لازم است آموز ها از سنین پایین تر ۱۰ – ۹ سالگی شروع شود تا هنگام برخورد دختران با علائم بلوغ و قاعدگی نکته مبهمی برایشان وجود نداشته باشد. همچنین ضروری است در سنین بالاتر نیز وجوه دیگر بهداشت باروری آموزش داده شود.

۴) دختران در مورد تغییرات جسمی و علائم خلقی، روانی و اجتماعی بلوغ اطلاعات بسیار کمی دارند و این امر در مورد علائم روانی و تکامل رفتاری و تشخیصی محسوس تر است. آموزش، سبب افزایش اطلاعات بهبود نگرش و ارتقاء عملکرد دختران شده و موجب نگرش مثبت نسبت به پدیده بلوغ و قبول تغییرات بلوغ به عنوان تغییرات فیزیولوژیک شده است که این امر باعث رفع نگرانی ها، تقویت حس اعتماد به نفس و احترام به خویشتن می شود.

۵) از بین راه های مختلف آموزشی مثل کتاب درسی، پرسنل بهداشتی ـ درمانی و …”دختران صالح ترین و مطمئن ترین راه کسب اطلاعات را مادران خود دانسته اند بنابراین استراتژی آموزش از طریق خانواده به وسیله نیروی متشکل و داوطلب مردمی یعنی رابطین بهداشتی، با توجه به استمرار ارتباط آنان با خانواده ها و هماهنگی طبقاتی، تحصیلی و اجتماعی با آنان مطمئن ترین، مؤثرترین، امکان پذیرترین و مستمرترین راه برای آموزش دختران است.

این استراتژی به عنوان رویکرد آموزشی مردم مدار (community base) بهترین راه برای تأمین نیازهای آموزشی و همچنین تغییر فرهنگی و اجتماعی محسوب می شود.

موانع بهداشت باروری نوجوانان

۱) غالباً سیاست منسجمی برای حمایت و حفظ بهداشت باروری نوجوانان وجود ندارد و در صورت وجود جوابگوی نیازهای حاضر و آتی نیست. به طور کلی جامعه و حتی تصمیم گیرندگان کلیدی از نیاز به فعالیت مشترک و حساسیت موضوع آگاهی ندارند.

۲) نوجوانان اطلاعات و راهنمایی های لازم را در خانه و مدرسه کسب نمی کنند.

۳) متأسفانه تنها راه کسب اطلاعات این کنجکاوان، نشریه های غیرعلمی، تلویزیون و فیلم های غربی با تصاویری است که بیش از آموزش روابط جنسی صحیح و عاقلانه، نشانگر و اشاعه دهنده انحرافات و بدآموزی ها است.

۴) افراد جوان و بزرگ ترها (شامل اولیاء مدرسه و والدین و…) نه تنها اغلب نسبت به مسائل خاص جوانان آگاهی و حساسیت ندارند بلکه این افراد معمولاً به علت معذب بودن و شرم از صحبت و بحث در امور جنسی نمی توانند رابطه مؤثری در زمینه رفع نیازهای آموزشی با آنان برقرار نمایند. این امر سبب می شود که مشارکت جوانان در برنامه های آموزشی و خدماتی برای همسالان خود چه از نظر شناخت نیازهای خاص آنان و یا تعیین کمیت و کیفیت این خدمات اندک باشد. 

منبع: پارسی طب

افسردگی کودکان

 

افسردگی یکی از مشکلات روحی متداول است که افراد را در هر سن، نژاد، گروه و دسته و در هر سطح از رفاه مالی می‌تواند درگیر کند.
از بین هر 33 کودک، یکی ممکن است دچار این عارضه گردد. این بیماری در بین نوجوانان بیشتر دیده می‌شود و از هر 8 نوجوان، یکی مبتلا به این مشکل است.
پس به عنوان والدین یا کسانی که وظیفه مراقبت از کودکان را برعهده می‌گیریم، لازم است که در مورد افسردگی‌ بیشتر بدانیم تا متوجه شویم ‌ چگونه به کودکی که مبتلا به آن است، کمک کنیم.
افسردگی تنها به معنای احساس غم و اندوه یا احساس بد نیست و فقط به مفهوم ناامیدی نمی‌باشد. این احساسات در میان کودکان، خصوصا در سنین نوجوانی، احساسات رایجی هستند، حتی وقتی که ناامیدی و ناراحتی باعث عصبانیت یا غم در فرد می‌شود، این احساسات منفی معمولا با گذشت زمان کاهش می‌یابند.
اما در حالت افسردگی، این احساسات برای مدت طولانی‌تری (مثلا هفته‌ها، ماه‌ها و یا حتی سال‌ها)‌ ادامه می‌یابد و فعالیت‌های طبیعی فرد را دچار اختلال می‌کند.
افسردگی درجات و انواع مختلفی دارد که همه انواع آن می‌تواند کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهد.

دلایل افسردگی
معمولا افسردگی ناشی از یک اتفاق خاص نیست یا به یک دلیل ویژه رخ نمی‌دهد؛ بلکه معمولا نتیجه چندین فاکتور است که این عوامل در افراد متفاوت است.افسردگی می‌تواند ناشی از کاهش سطح مواد شیمیایی‌ای در مغز باشد که سیگنال‌ها را از میان سیستم عصبی عبور می‌دهند. کاهش این مواد توانایی فرد را برای احساس خوب داشتن محدود می‌کند.

البته در این میان، عوامل ژنتیکی نیز می‌تواند موثر باشد و مثلا در فردی که یکی از اعضای نزدیک خانواده او دچار این عارضه است، احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری وجود دارد.

اتفاقات مختلفی در زندگی مثل مرگ عزیزان، طلاق والدین، نقل مکان به جایی جدید یا هر اتفاق دیگری از این دست می‌تواند نشانه‌هایی از افسردگی را به همراه آورد. استرس نیز می‌تواند یکی از فاکتورها باشد و از‌‌‌آنجا که سال‌های نوجوانی، زمانی برای سردرگمی‌های احساسی و اجتماعی است، مواردی که می‌تواند برای هر کسی مشکل‌زا باشد، می‌تواند برای یک نوجوان‌ نوعی فاجعه تلقی شود، البته افسردگی می‌تواند از عوارض جانبی داروهای خاص نیز باشد.

تشخیص افسردگی
کودکانی که دچار افسردگی هستند، احساسات خود را با ناامیدی از همه چیز عنوان می‌کنند یا می‌گویند که هیچ چیز ارزش تلاش ندارد. آنها صادقانه معتقدند‌ انسان‌های خوبی نیستند و دنیا مکان پرپیچ و خمی است که آنها توان انجام هیچ کاری را در این دنیا ندارند.اما برای یک تشخیص صحیح درخصوص میزان افسردگی‌ باید بررسی‌های دقیق کلینیکی انجام شود و این کار نیز حتما باید توسط متخصص مربوطه صورت گیرد.

در صورتی که بیش از 2 هفته 5 علامت یا بیشتر از علائم زیر را در فرزندتان مشاهده کردید، حتما به پزشک مربوطه مراجعه کنید تا اقدامات تشخیصی لازم صورت گیرد:

ـ ناراحت بودن بدون هیچ دلیلی
ـ کمبود انرژی، احساس ناتوانی در انجام کارهای ساده
ـ عدم لذت بردن از آنچه‌ سابقا باعث شادی کودک می‌شد.
ـ عدم علاقه به گذراندن وقت با فامیل و دوستان
ـ احساس عصبانیت (این احساس خصوصا در بین کودکان و نوجوانان مرسوم است)
ـ عدم تمرکز
ـ کاهش یا افزایش چشمگیر وزن‌ و کم‌اشتهایی یا پرخوری بیش از حد
ـ تغییرات عمده در عادات خواب مثل بی‌خوابی
ـ احساس درد بدون داشتن مشکل فیزیکی
ـ بی‌توجهی به این که در‌ آینده چه روی خواهد داد
ـ فکر و خیال مداوم در مورد مرگ یا خودکشی
 

اگر تصور می‌کنید که فرزندتان نشانه‌های افسردگی را دارد‌ باید حتما اقدام موثری انجام دهید. با فرزندتان و با پزشک معالج او یا کسانی که فرزندتان را بخوبی می‌شناسند، صحبت کنید. بسیاری از والدین، این موضوع را نادیده می‌گیرند زیرا ترجیح می‌دهند‌ مشکلات خانوادگی خود را به صورت خصوصی حل و فصل کنند.مدت‌های طولانی، این باور رایج بود که کودکان دچار افسردگی نمی‌شوند و نوجوانان نیز تنها دچار دوره‌ای از استرس می‌شوند. اما اکنون این موضوع ثابت شده‌ کودکان نیز دچار افسردگی می‌شوند و باید با دقت‌ با این مساله روبه‌رو شد و آن را جدی گرفت و در جهت حل آن کوشید.

والدین، اغلب خود را مسوول مسائل مربوط به فرزندانشان می‌دانند، اما آنها عامل افسردگی فرزندانشان نیستند. به هر حال جدایی والدین، بیماری، مرگ و مسائلی از این دست می‌تواند موجب مشکلات کوتاه مدت در کودکان شود و حتی در برخی موارد موجب افسردگی‌های طولانی مدت شود. این بدین معناست که اگر خانواده شما دچار مساله استرس‌آوری شده است، با یک روانشناس یا یک متخصص در این مورد صحبت کنید تا در طی این دوره اضطراب‌آور، به شما و فرزندتان کمک کند‌و بسیار مهم است که به فرزند خود یادآوری کنید که همواره در کنار او هستید و وی را حمایت می‌کنید. این موضوع را بارها و بارها به کودک خود خاطرنشان کنید. کودکانی که دچار افسردگی هستند، به شنیدن این جمله بسیار احتیاج‌دارند.

به خاطر داشته باشید، کودکان افسرده به خاطر این که تجربیاتشان ناشی از افسردگی است، دنیا را بسیار منفی می‌بینند. آنها طوری رفتار می‌کنند که گویی نیازی به کمک ندارند.اما اگر به عنوان والدین، به وجود چنین عارضه‌ای در فرزند خود مشکوک شدید، باید بدانید که خوشبختانه‌ متخصصان می‌توانند به شما کمک کنند. افسردگی در 80 درصد افراد با موفقیت درمان می‌شود. اما در صورت عدم درمان، احتمال خودکشی فرد بسیار زیاد خواهد بود.افسردگی می‌تواند با درمان‌های ویژه، دارو یا ترکیبی از هر دو‌ بهبود یابد. روانشناسان بر روی دلایل افسردگی، تمرکز کرده و سعی می‌کنند افکار منفی فرد را تغییر دهند و راه‌هایی بیابند تا شخص احساس بهتری را تجربه کند.

اگر با مورد مشکوکی درخصوص فرزندتان مواجه شدید، ابتدا با پزشک او مشورت کنید. او احتمالا یکسری آزمایش روی فرزندتان انجام می‌دهد تا از عدم وجود بیماری فیزیکی مطمئن شود و سپس شما را به یک روانپزشک معرفی خواهد کرد. در این حالت فرزند شما باید نسبت به شخص درمانگر احساس خوبی داشته باشد، در غیر این صورت آن فرد را سریعا عوض کنید.

در طی مراحل درمان‌ سعی کنید همواره یار و یاور فرزند خود باشید و دراین‌ راه به او کمک کرده و محیط امنی را برایش مهیا سازید.

والدین چه کار می‌توانند انجام دهند؟
بیشتر والدین‌ هنگام افسردگی فرزندشان، احساس گناه می‌کنند؛ زیرا تصور می‌کنند که نتوانسته‌اند کودک خود را شاد کنند. آنها فکر می‌کنند‌ فرزندشان به خاطر کاری که آنها انجام داده‌اند یا به خاطر کوتاهی در کاری که باید انجام می‌دادند، دچار افسردگی شده است؛ اما بدانید‌ این موضوع صحت ندارد. اگر احساس گناه یا عصبانیت می‌کنید، حتما به فکر مشاوره با یک متخصص برای خودتان باشید. این کار می‌تواند کمک خوبی به شما و فرزندتان باشد.

روش‌های دیگری که می‌تواند به شما کمک کند عبارتند از:
ـ مطمئن شوید که فرزندتان تمامی داروهای تجویز شده توسط پزشک را مصرف می‌کند و از غذاهای سالم تغذیه می‌کند.
ـ مطمئن شوید که فرزندتان فعال باشد. فعالیت‌های فیزیکی به کاهش افسردگی کمک می‌کند.
ـ مرتب به فرزندتان یادآوری کنید که در کنار او هستید و به او عشق می‌ورزید و آمادگی شنیدن حرف‌های او را دارید. شاید فرزندتان بسختی این مطالب را باور کند؛ اما مهم آن است که شما این سخنان را به زبان آورید.
ـ شرایط موجود را بپذیرید و به خاطر آن با فرزندتان درگیر نشوید. ناتوانی در بلند شدن از رختخواب و انجام ندادن تکالیف را توسط او به حساب تنبلی نگذارید و بدانید که او انگیزه و انرژی لازم برای این کارها را ندارد. به هر حال شما در چنین شرایطی نیز می‌توانید فرزندتان را تشویق کنید و کاری کنید که تلاش بیشتری از خود نشان دهد.
ـ اگر فرزندتان از آسیب زدن به خود حرف می‌زند، حتما موضوع را با پزشک در میان بگذارید.

افسردگی می‌تواند برای کودک شما ترسناک و عصبانی‌کننده باشد، حتی برای شما و دیگر اعضای خانواده، اما با درمان بموقع و کمک شما، فرزندتان احساس بهتری را تجربه خواهد کرد و از سال‌های نوجوانی و جوانی خود لذت خواهد برد.
منبع:پورتال جامع مهدکودک و خانواده

هفته جهانی تغذیه با شیر مادر

 

از  دهم مرداد هفته جهانی تغذیه با شیر مادر آغاز می شود و در بیش از ١٧٠ کشور طرفداران تغذیه با شیر مادر این هفته را جشن خواهند گرفت. شعار امسال هفته ی جهانی تغذیه با شیر مادر "با من حرف بزن! تغذیه با شیر مادر – یک تجربه ی سه وجهی" است.
این شعار بر فراتر رفتن از مرزها و مشارکت دادن و بسیج کردن گروه هایی مانند نوجوانان که به طور سنتی در این زمینه مشارکت ندارند تمرکز دارد و بر ارتباطات در سطح های متفاوت و بین بخش های گوناگون پافشاری می کند. 

هنگامی که سخن از پشتیبانی از تغذیه با شیر مادر به میان می آید، تنها به دو جه زمان (از دوره ی بارداری تا گرفتن نوزاد از شیر مادر) و مکان (خانه، جامعه، سیستم مراقبت های بهدشتی و ...) توجه می شود. اما هیچ یک از این دو وجه بدون وجه سوم یعنی ارتباطات چندان موثر نخواهد بود. ارتباطات بخش ضروری پشتیبانی، حفاظت و ترویج تغذیه با شیر مادر است و به پایدار شدن تجربه ها کمک می کند.
این بعد سوم شامل ارتباط بین نسل ها، بخش ها، فرهنگ ها و جنسیت هاست و همه را به سهیم کردن دانش و تجربه درباره ی تغذیه با شیر مادر تشویق می کند. این شعار از همه دعوت می کند که با همدیگر درباره ی اهمیت تغذیه با شیر مادر نه تنها از جنبه ی بالا بردن سلامت جامعه بلکه از جنبه ی حقوق زنان، پیشرفت های اجتماعی و محیط زیست گفت و گو کنیم. 

امسال اتحاد جهانی برای اقدام برای تغذیه با شیر مادر، WABA، با توجه به این که سال ٢٠١٠ – ٢٠١١ از سوی سازمان ملل سال بین المللی جوانان نامیده شده است، یک گروه ویژه از نوجوانان را نیز در این زمینه فعال کرده است. همچنین یک گردهمایی اینترنتی را با نام "Feed The Future" برای نوجوانان راه اندازی کرده است و از آن ها خواسته است که با پیوستن به این گردهمایی از تغذیه با شیر مادر پشتیبانی کنند. 

تاریخچه هفته جهانیتغذیه با شیر مادر 

هر سال از ۱ تا ۷ آگوست (۱۰ تا ۱۶ مرداد)، در سالگرد تصویب «اعلامیه جهانی اینوچنتی» درباره تغذیه با شیر مادر، در کشورهای مختلف جهان، به نام هفته جهانی تغذیه با شیر مادر گرامی داشته می شود.

در سال ۱۹۹۰ سیاست گذاران یونیسف (UNICEF) و سازمان جهانی بهداشت (WHO)، دو نهاد کودکان و سلامت سازمان ملل متحد، با همکاری دو کشور آمریکا و سوئد، از ۷ تا ۱۰ مرداد جلسه ایی را در محلی به نام سپدال دگلی اینوچنتی (Spedale degli innocent)  ایتالیا  تشکیل دادند تا برای تغذیه کودک با شیر مادر اصول و استانداردهای جهانی تنظیم کنند. 

 نتیجه این گردهمایی صدور اعلامیه ایی بود که  به نام محل برگزاری این گردهمایی، به «اعلامیه اینوچنتی» مشهور شده است. این اعلامیه  از دولت های کشور های جهان خواسته است که به هدف ها و  برنامه های این اعلامیه توجه کنند. 
«به سان یک چشم انداز جهانی، برای سلامت و تغذیه مادر و کودک، هر کودک باید دست کم بین ۴ تا ۶ ماه نخست زندگی اش از شیر مادر تغذیه کند و پس از آن نیز همراه با شیر مادر از مواد غذایی مناسب تغذیه شود. بر این اساس هر زن نیز باید توانایی شیر دادن به کودک خود را داشته باشد.»
این جمله چشم انداز اعلامیه جهانی اینوچنتی را بیان می کند و برای رسیدن به آن، چند راهکار و هدف در نظرگرفته شده است. به این ترتیب هر بیمارستان و زایشگاه در کشورهایی که به این اعلامیه پایبند هستند به مرکزی برای ترویج شیردهی به نوزاد و پرداختن به سلامت مادر در این دوران تبدیل می شوند. دولت ها نیز در این زمینه قانون ها و مراکز تصمیم گیری مناسبی ایجاد می کنند و به قرارداد بین المللی خرید و فروش جایگزین شیر مادر و نیازمندی های آن، برای در دسترس قرار دادن جایگزین های سالم و مفید برای شیر مادر پایبند می شوند. در این اعلامیه از دولت ها خواسته شده برای مادرانی که بیرون از خانه کار می کنند نیز شرایط مناسب برای شیردهی به کودک شان فراهم کنند. 

آگاه کردن مادران جوان از شیوه درست شیر دهی به کودک نیز در این اعلامیه با اهمیت دانسته شده زیرا بسیاری از مادران جوان نمی دانند که چگونه می توانند به کودکشان شیر دهند و این ناآگاهی ترس را در وجود آن ها برمی انگیزد و باعث می شود از شیر دادن به کودک صرف نظر کنند.   

کشور هایی که با این اعلامیه و قانون های آن همکاری می کنند پیشرفت خوبی در سلامتی مادران و نوزادان داشته اند. برای نمونه در کوبا از زمان پایبندی به اعلامیه اینوچنتی، میزان تغذیه با شیر مادر از شش سال پیش سه برابر شده است. در چین نیز از سال ۱۹۹۲ تاکنون شیردهی به نوزاد از ۱۰ درصد به ۴۸ درصد رسیده است.  به همین ترتیب ابتلا به بیماری در نوزادان و مادران نیز در کشورهای عضو کمتر شده است.
برابر آماری که یونیسف در بیانیه امسال خود درباره تغذیه با شیر مادر آورده، هم اکنون میزان جهانی تغذیه با شیر مادر نزدیک به ۳۸% است و تلاش بیشتری نیاز است تا کشورها به اهمیت تغذیه با شیر مادر پی برده و برای آن برنامه ریزی کنند.  

با این حال، تهیه کنندگان این اعلامیه امیدوارند هر کشور با توجه به نیاز های داخلی خود امکان شیردهی و تغذیه کودک از شیر مادر را فراهم کند. زیرا آن ها بر این باورند که شیر مادر بهترین و مهم ترین ماده غذایی است که رشد مناسب جسمی و ذهنی کودک را به دنبال می آورد ودر سلامتی مادران نیز نقش مهمی دارد. به این ترتیب می توان پایه های یک خانواده سالم و صمیمی و در نتیجه یک جامعه پویا و جهانی با ساکنان سالم و شاداب را پایه گذاری کرد.
هفته جهانی تغذیه با شیر مادر، بر مادران و کودکان گرامی باد!  

منبع: کتابک

جلوگیری از خفگی کودکان یک ساله و بزرگتر به صورت اورژانسی

 

بهترین راه برای حفظ آمادگی اورژانسی، گذراندن دوره­ CPR است. اگر مراحل مانور هایملیچ و CPR را مرور و تمرین کنید، ملکه ذهنتان خواهند شد و در وضعیت اورژانسی به سرعت و بدون هیچ مشکلی می توانید آنها را اجرا کنید.
در یک شرایط ایده ­آل و در زندگی عادی، شما هرگز نیاز ندارید که جان فرزندتان را نجات دهید اما حتی اگر شما هوشیارترین والدین دنیا هم باشید باز هم حوادث و وضعیت­های اورژانسی روی می­دهند و یک نوزاد یا کودکی که در سنین پیش از مدرسه است ممکن است با تکه­ای از یک ماده­ خوراکی یا یک اسباب­بازی کوچک خفه شود یا در چیزی شبیه نوار پرده گیر بیفتد یا در کودکان کم سن و سال­تر حتی از اسباب­ بازی­های کششی آسیب ببیند.
خوشبختانه با گذراندن کلاس CPR اطفال یاد می­گیرید که خودتان به تنهایی بسیاری از وضعیت­های اورژانسی را مدیریت کنید. اگر قبلاً کلاس CPR نوزادان را گذرانده­اید، شاید وقت آن باشد که همزمان با یک سالگی فرزندتان به دوره­های یادآوری بروید: مراحل مانور هایملیچ و CPR برای کودکان بالای یک سال متفاوت خواهند بود. در کلاس، با تمرین این قبیل تکنیک­های احیا (مانند هایملیچ، فشردن سینه، و ...) تجربه کسب می­کنید. مطالعات مختلف نشان داده ­اند که افراد هر چه بیشتر تمرین می­کنند، در هنگام وضعیت اورژانسی واقعی اعتماد به نفس بیشتری دارند. با پیدا کردن یک کلاس CPR و آموزش بامانکن تمرینی یا آموزش­های درون خانه از طریق DVD و استفاده از دستورالعمل­های مربوط به وضعیت اورژانسی خفگی و یا با مرور مراحل CPR میتوانید اطلاعات خود را به روز کنید.
احیای خفگی در کودکان بالای یک سال
اگر نشانه­ های خفگی را در کودک­تان مشاهده می­کنید و کودک نمی­تواند سرفه نموده یا نفس بکشد، فوراً مراحل زیر را انجام دهید:
1. ابتدا سریع با کف دست پنج بار بین شانه­های وی ضربه بزنید.
2. سپس فشارهای شکمی (هایملیچ) را به تعداد پنج بار آغاز کنید.  

مانور هایملیچ در کودکان بالای یک سال به صورت زیر است:
o پشت کودک خود بایستید یا زانو بزنید و بازوهایتان را طوری دور او بپیچید که دستان شما جلوی سینه­ اش باشند.
o یک دست­تان را مشت کنید(باید شست را روی دیگر انگشتان مشت کنید) و به آرامی بالای ناف کودک ،درست زیر جناغ بگذارید.
o مشت­تان را با دست دیگرتان بگیرید و به سرعت شکم کودک را به داخل و خارج فشار دهید تا شیء به بیرون انداخته شود (نسبت به افراد بالغ یا کودکانی که سن بیشتری دارند، اینجا باید از نیروی کمتری استفاده کنید).
3. ضربه ­های آرام به پشت و فشارهای شکمی را ادامه دهید تا شیء بیرون بیاید و کودک شما بتواند نفس بکشد، سرفه کند یا با شما حرف بزند.
4. اگر کودک هشیاری اش را از دست داده، CPR کودکان (پایین) را انجام دهید.
 

CPR برای کودکان بالای یک سال
1. ببینید که آیا فرزندتان عکس­العملی نشان می­دهدیا نه.
اسمش را صدا کنید، به کف پایش ضربه بزنید یا به آرامی شانه­اش را تکان دهید. اگر پاسخ داد CPR را آغاز نکنید. در غیر این صورت،بعداز بررسی دقیق دهانش و جستجوی جسم خارجی می­توانید CPR را شروع کنید. اگر شیئی را دیدید و توانستید که بدون خطر آن را با انگشت خود خارج کنید، این کار را انجام دهید و CPR را آغاز کنید. اگر شیئی نمی­بینید CPR را آغاز کنید.
2. اگر یک بزرگسال دیگر در کنار شماست بگوئید با اورژانس تماس بگیرد.
3. سر کودک را طوری روی یک سطح صاف و محکم (نه روی تخت) قرار دهید که صورتش رو به بالا باشد و جلوی او بایستید یا زانو بزنید.
4. به آرامی سرش را به عقب بلغزانید. پیشانیش را به سمت عقب هل دهید و چانه­اش را با قرار دادن انگشتان زیر بخش استخوانی چانه بالا بیاورید.
5. بررسی کنید و ببینید که آیا فرزندتان نفس می­کشد یا نه.
حدود پنج ثانیه گوش­تان را نزدیک دهان و بینی کودک قرار دهید تا تنفسش را شنیده یا احساس کنید. ببینید آیا سینه­ی اش بالا و پایین می­رود یا نه.
6. دو بار به فرزندتان تنفس بدهید.
اگر فرزندتان نفس نمی­کشد، بینیش را محکم بگیرید، دهان­تان را روی دهانش بگذارید و به آرامی دو نفس به او بدهید که هر کدام از آنها یک ثانیه طول بکشند. در هر بار نفس دادن سینه­ اش را نگاه کنید و ببینید که آیا بالا می­آید.
7. فشارهای سینه را آغاز کنید.
به سرعت لباس­های بالا تنه­اش را در آورده و کف یک دست را روی وسط سینه­ یعنی بین نوک سینه­ها بگذارید. اگر سن کودکتان بیشتر است یا جثه­ اش بزرگتر است شاید نیاز داشته باشید که دست دیگرتان را هم روی دست اول قرار دهید. 30 بار به مدت 15 ثانیه سینه را فشار دهید (یعنی با سرعت دو فشار در هر ثانیه). به صورت مستقیم از بالا به پایین از عمق یک سوم سینه­ شروع کنید و تا عمق یک دوم سینه­اش را فشار دهید. پس از هر فشار، آن قدر فشار را کم کنید تا سینه به حالت طبیعی باز گردد.
8. فشارها و تنفس دادن­ ها را تکرار کنید.
سیکل دو تنفس و 30 فشار را تکرار کنید (دو بار تنفس و 30 بار فشار معادل یک چرخه­ CPR هستند). هر بار شما راه هوا را برای تنفس دادن باز می­کنید، دهان کودک را باز می­کنید و به دنبال جسم خارجی می­گردید چون شاید از جای خودش خارج شده باشد. اگر شیء را دیدید آن را با یک انگشت خارج کنید و اگر ندیدید دو تنفس و 30 بار فشار را ادامه دهید. اگر تنها هستید و کسی با اورژانس تماس نگرفته، بعد از پنج چرخه­ CPR خودتان با اورزانس تماس بگیرید.
9. دو بار تنفس و 30 فشار را ادامه دهید تا کودک خودش تنفس را شروع کند و کمک از راه برسد. 

منبع: پورتال جامع مهدکودک و خانواده